Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 42

176
I) VÖL
setja sig í stólinn. „Hér höfum við
setið og rætt um hina ágætu eig-
inleika hvort annars, við höfum
hrósað hvort öðru, og við höfum
yfirleitt talað eins og hver vildi
heyra. Jú, það var yndislegt! Ég
get ekki þolað frú Símonsen, og
ég veit fyrir víst, að hún talar illa
um mig, þegar ég er hvergi nærri.
Og þrátt fyrir það, verð ég að
bjóða henni heim, bara vegna þess,
að þú verzlar stundum við mann-
inn hennar. Og þannig er það með
flest af þessu fólki. Hverskonar
uppgerðar-kunningjar eru þetta,
sem við umgöngumst? Við skipt-
umst á mat, og okkur leiðist sæmi-
lega hverju hjá öðru. Og svo kall-
ar þú þetta skemmtilegt.“ Frú
Larsen laut niður og byrgði and-
litið í höndurn sér.
Hann horfði óttasleginn á hana,
rétti fram aðra höndina, en snerti
samt ekki við henni. Þetta var
miklu alvarlegra en hann hafði
ímyndað sér í fyrstu. Annað hvort
hlaut Emma að vera veik, eða . . .
Honum datt allt í einu í hug það,
sem hún hafði sagt um hann sjálf-
an, og þreif óþyrmilega í hand-
legginn á henni. ,,Þú sagðir áðan,
að ég þreytti þig ekkert síður en
vinir mínir, sem þú talaðir um,
vægast sagt, móðgandi. Er þér al-
vara með það, sem þú sagðir?“
„Þetta er ekki nýtilkomið.“ Hún
svaraði eins og spurningin hefði
ekki átt við hana, og það jók á
reiði hans.
„Það var þá tími til kominn, að
ég fengi að vita þetta. Ég hefi
, staðið í þeirri meiningu, að sam-
bandið milli okkar væri í bezta
lagi, og þá segir þú allt í einu, að
ég þreyti þig, já, beinlínis skap-
rauni þér. Hvað á ég að halda?“
„í hvert skipti, sem þú segir
söguna um árásina, vonast ég eft-
ir brosi frá þér, eins og nokkurs-
konar afsökun á ósannsöglinni um
hetjudáð þína, en ég verð alltaf
fyrir vonbrigðum. Ég á að dást
jafnmikið að þér og ungu stúlk-
urnar, sem af tilviljun eru við-
staddar, en það get ég bara ekki.
Það er ekki vegna þess, að þú
hljópst, heldur vegna hins, að þú
vildir ekki viðurkenna að þú hefðir
hlaupið."
„I þínum augum er ég þá fyrir-
litlegur maður,“ sagði Larsen, og
gekk nokkur skref aftur á bak.
„Nei, ég á ekki við það, en . . .
ja, hvað skal segja. Þú ert ekki
ráðvandur í því smáa. Þegar þú
komst heim, sagðirðu mér, að unga
stúlkan hefði tekið þig við hönd
sér. Það var ekki satt. Það varst
þú, sem tókst hana við hönd þér.
Er það ekki rétt?“ Frú Larsen
leit á manninn sinn, og sá að hann
roðnaði. Þetta var blátt áfram
yfirheyrsla.
„Ef til vill hefur þú á réttu að
standa, en svona smámuni tekur
maður ekki svo alvarlega. Þú ferð
með mig eins og ég væri glæpa-
maður.“
„Og þú vilt neyða mig til að
verða eins óráðvönd og þú ert