Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 9

D V ö L
143
Svo lögðu þau af stað í síð-
ustu sólargeislum júní-dagsins og
gengu yfir sandöldurnar í daufu
gulu ljósi, sem laugar þær rétt
fyrir sólsetur. Skuggarnir af elsk-
endunum, langir og skýrir, voru
komnir á undan þeim til
Alciston, en svo týndust þeir,
áður en þau komust alla leið,
því að rökkrið var farið að setj-
ast í dældirnar milli hæðanna.
Þau fundu þá aftur, þegar þau
komu á stóru, plægðu akrana
frá herragarðinum, og þar
hreyfðust þeir hægt yfir iðgræn-
ar, lágsprottnar hafrasléttur. . . .
Stundum voru þeir sinn í hvoru
lagi, stundum runnu þeir saman
i einn stóran skugga af Daníel
og Marion, eins og sólin hefði
gefið þau saman.
,,Ég vildi, að við gætum búið
í litlu húsi eins og þessu“, sagði
Marion, þegar hún sá kofa gamla.
mannsins.
,,Uss!“ sagði Daníel — ,,ég
læt þig búa í miklu betra húsi.
Steinhúsi með helluþaki og boga-
gluggum.......“
,,En svona hús er ég viss um,
að mér þætti skemmtilegast“.
„Með pappaveggjum og tága-
þaki! Nei, ég læt þig búa í miklu
betra húsi. . . . “
Þegar þau komu inn, sat gamli
maðurinn uppi með koddana í
kringum sig. En hann hafði
breytzt æðimikið síðan Daníel
heimsótti hann seinast. Brúni úti-
liturinn var farinn að dofna á
höndum hans og andliti, og
gamli maðurinn líktist nú einna
helzt vofu, þótt hinn forni dökk-
rauði litarháttur hans væri ekki
með öllu horfinn. Hugsunum
hans hætti einnig við að reika
nokkuð frá einu í annað. Daníel
gat ekki gert honum fyllilega
ljóst, hver Marion var. Stundum
hætti hún að vera stúlkan hans
Sheathers og varð að Maríu,
dóttur gamla mannsins, eða jafn-
vel að Ellen Bourne, sem síðar
varð Ellen Gadgett í þrjátíu og
fimm ár.
En hann var fús að sýna
hénni tennurnar sínar, sem hann
geymdi undir koddanum innan
í hreinum vasaklút.
,,Ég ætla að láta jarða þær
með mér“, sagði hann og gaf þar
með i skyn, að hann væri farinn
að sætta sig við þá ráðstöfun
forsjónarinnar, að sjúkdómum
og jafnvel dauða væri leyft að
herja á hann, sjötíu og fimm ára
gamlan.
„Vertu ekkert að tala um að
jarða, Gadgett“, sagði Daníel og
hugðist að ala á gömlu tálvoh-
inni um bata, „þú kems.t á fæt-
ur aftur og út á heiðina".
„Nei —- aldrei aftur. Ég veit
það með vissu. Ég dey í þessu
rúmi, þar sem cg ligg núna.
Presturinn hefir komið til mín og
lesið fyrir mig í Biblíunni. Það
er vist komið að þeim tíma, að
ég verð að fara til hins mikla
fjárhirðis. Það væri ekkert við