Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 36

170
D V O L
maður sá, að allir Grænlending-
arnir voru komnir út á ísinn, þreif
hann tvö spjót og hljóp á eftir
þeim. Hinn fyrsta, sem hann náði,
rak hann í gegn með spjóti, og er
hinir ætluðu að ráðast að honum,
skrikaði þeim fótur og þeir féllu.
Og þarna drap hann þá alla, hvern
á eftir öðrum, áður en stúlkurnar
voru komnar út að vökinni. Þannig
hefndi hann móður sinnar.
Þriðja sagan er um Ungortoq,
höfðingja Grænlendinga:
— Kájakmaður frá Arpaitsivík,
byggð skammt frá Julianehaab,
reri einu sinni inn í fjörðinn til
þess að reyna nýtt fuglaspjót.
Þegar hann kom til Qaqortok
(Hvalseyjarf jarðar), var Græn-
lendingur þar niðri í f jöru að safna
skelfiski. Hann skoraði á Skræl-
ingjann að hæfa sig með spjótinu.
Það vildi Skrælinginn ekki, en þá
kom Ungortok, höfðingi Græn-
lendinga, og hvatti hann til að
reyna það. Þá skaut hann spjót-
inu og Grænlendingurinn féll dauð-
ur til jarðar, en Ungortok reidd-
ist því ekki.
Svo leið vetur og sumar og enn
tvö sumur. Þegar þriðji veturinn
gekk í garð, reri Skrælinginn aft-
ur til Qaqortok og annar maður
með honum. Þessi sá Grænlending,
sem var að safna skelfiski í fjör-
unni, og af einhverri hvöt skaut
hann Grænlendinginn til bana með
spjóti.
Seinna um veturinn, þegar f jörð-
urinn var lagður, hafði stúlka í
Arpaitsivík farið út um kvöld að
sækja vatn. Þá sá hún f jölda Græn-
lendinga koma, varð dauðhrædd og
flýtti sér inn í kofann. En Græn-
lendingar slógu hring um hann
svo að enginn kæmist út um dyr
né glugga. Sá fyrsti, sem réðist til
útgöngu var höggvinn með öxi og
þannig fór fyrir öllum, nema
tveimur bræðrum, sem komust úr
höndum Grænlendinga og út á ís-
inn. Höfðinginn sá til þeirra og
elti þá út á ísinn. Yngri bróðirinn
var á nýsóluðum skóm og átti bágt
með að standa á ísnum. Þegar
hann var að komast yfir fjörðinn,
náði Ungortok honum, hjó af hon-
um handlegginn, veifaði honum
sigri hrósandi og kallaði í hinn
bróðurinn: „Heldurðu að þú getir
gleymt þessu?“
Eldri bróðurinn, sem hét Kais-
sape, var kominn á land, en hann
var vopnlaus og gat því ekkert
aðhafst. Flýði hann því til byggð-
arinnar Kangermintsiaq, þar sem
tengdafaðir hans átti heima. Þar
dvaldist hann um veturinn, og
tengdafaðir hans gaf honum
kajak.
Nú fór Kaissape að hyggja á
hefnd. Hann söng töfrasöngva, og
að ráði galdramanns leitaði hann
uppi félaga, sem ekki var með lús
í sokkunum. Þeir veiddu nú seli
og eltu skinnin af þeim, svo að
þau urðu hvít. Svo náðu þeir í
stóran rekaviðardrumb og holuðu
hann innan og settu botn í annan
endann, Svo boruðu þeir göt á