Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 11

b V ö L
273
um leið og hann rétti úr sér og
herti upp hugann.
Liðsforinginn hló stuttum, hvell-
um hlátri.
„Hér er ekki um neina peninga
að ræða“, sagði hann, og orð hans
voru eins og ískalt, nakið stál. „Þú
gefur lýðveldinu húsið“.
Lu Chen leit umhverfis sig með
æðisgengnu augnaráði. Eitthvað
hlaut að geta bjargað þessu. Það
mundi áreiðanlega einhver geta
hjálpað honum.
Hann tók að æpa með skrækri,
hásri röddu til þeirra, er framhjá
gengu:
„Skiljið þér, herrar mínir? Það
á að ræna mig — lýðveldið ætlar
að ræna mig! Hvað er þetta lýð-
veldi? Skyldi það kannske ala önn
fyrir mér, konu minni og barni —“
Hann varð þess var, að einhver
tók lauslega í frakka hans. Her-
maðurinn, sem hafði litið um öxl
daginn áður, hvíslaði að honum í
flýti:
„Reittu ekki liðsforingjann til
reiði — það borgar sig ekki.“ Upp-
hátt sagði hann: „Þú átt ekki að
kvarta, gamli maður! Búðin þín
yrði óþörf, þótt hún fengi að
standa. Á þeim tímum, sem nú
i fara í hönd, höfum við ekki þörf
fyrir verzlanir með sjóðandi vatn.
Heita vatnið rennur úr pípum, ef
menn aðeins snúa krana“.
Lu Chen ætlaði að svara, en í
sömu mund kippti sonur hans hon-
um aftur á bak, en staðnæmdist
sjálfur andspænis liðsforingjanum.
Ungi maðurinn var óttasleginn og
kurteis, þegar hann ávarpaði liðs-
foringjann:
„Herra, fyrirgefið gömlum
manni, sem ekki skilur, að bylt-
ingin er komin og hefir fært oss
nýtt, dýrðlegt ljós. Ég tek á mig
ábyrgðina fyrir honum. Húsið
verður rifið. Það er heiður fyrir
oss að fá tækifæri til að fórna föð-
urlandinu aleigu vorri“.
Ofsareiði liðsforingjans minnk-
aði. Hann hneigði sig stuttlega og
gekk hröðum skrefum leiðar sinn-
ar.
Ungi maðurinn lokaði dyrunum
fyrir fjölda forvitinna manna, er
safnazt höfðu saman vegna þessa
atburðar. Svo tók hann sér stöðu
við dyrnar og leit fast á Lu Chen,
sem aldrei hafði séð son sinn svo
ákveðinn og framkvæmdasaman.
„Er það ætlunin að láta drepa
okkur öll ?“ spurði hann. „Eigum
við að deyja vegna búðarinnar
þinnar?“
„Við fáum að minnsta kosti að
svelta í hel,“ sagði Lu Chenogsett-
ist við borðið andspænis konu
sinni. Hún hafði grátið látlaust
allan tímann. Nú sat hún hljóð og
þurrkaði stór tár af kinnum sín-
um með horni bláu treyjunnar
sinnar.
„Ég hef fengið atvinnu“, sagði
sonur hans. „Ég á að verða verk-
stjóri við nýja veginn“.
Lu Chen leit á hann, en það
tendraðist enginn vonarneisti í
hans gamla hjarta.