Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 45

D V ö L
307
veltir því fyrir sér, elskar það
blátt áfram. Ég vildi borga fyrir
að sjá einhvern sálkönnuðinn
rekja úr honum garnirnar. Það
yrði víst sjón að sjá. Ég gæti bezt
trúað að innri maður hans liti út
eins og daunill sorphrúga í steikj-
andi sólskini . . . Fyrirlitlegur,
saurugur, dónalegur —“
Læknirinn hripaði niður þessi
þrjú orð: „Fyrirlitlegur, saurugur,
dónalegur.“ Hún hafði notað þau
hvað eftir annað.
,,Og ef hún hefir nú verið hon-
um ótrú? Hún elskaði hann ekki.
Hann elskaði hana ekki. Eða gerði
hann það annars? Ég er búin að
gleyma því. En hún elskaði hann
ekki . . .“
Kressman læknir leit á klukk-
una. Langt gengin fimm. Hann
yrði búinn um fimmleytið. Þetta
var síðasti sjúklingurinn. Og hann
var nú bráðum laus við hana fyrir
fullt og allt. Hann teiknaði hring á
blaðið fyrir framan sig og ferhyrn-
ing inni í hringnum. Hann skipti
þremur hliðum ferhyrningsins í
tvennt og dró þaðan línur inn að
miðju. Á þenna hátt var hægt að
finna miðdepilinn; hann var þar,
sem línurnar skárust. Hann var
nærri kominn að miðdeplinum í
því, sem þjáði frú Benson. Svo
margar línur stefndu nú að hon-
um. Hún elskaði manninn sinn, og
hún hafði komizt í ástaræfintýri
með einhverjum öðrum, annað-
hvort í huganum eða í raun og
yeru.
Hvort það var raunverulegt eða
hún hafði aðeins ímyndað sér það,
skipti ekki máli. Sjálft ástaræfin-
týrið út af fyrir sig skipti ekki
máli, heldur hitt, að frú Benson
blygðaðist sín fyrir það, að hún
barðist gegn því að kannast við
það fyrir sjálfri sér. Það var þetta,
sem hún neitaði að hugsa um,
þetta, sem krafðist umhugsunar
hennar. Og svo taldi hún.
Þetta síðasta, vörnin fyrir lafði
Chatterley, sem alltaf gægðist
öðru hvoru í gegn, var greinilegt
dæmi um yfirfærslu, þetta sál-
fræðilega fyrirbrigði, að fólk
reynir að koma eigin ávirðingum
eða ágöllum á annara herðar. Hún
lét sjálfa sig renna saman við lafði
Chatterley og barðist svo fyrir
málstað hennar, vegna þess að
samvizkan leyfði henni ekki að
berjast beint fyrir sínum eigin
málstað.
„Klukkan er orðin fimm, frú
Benson,“ sagði læknirinn og reyndi
að láta röddina ekki ljósta því
upp, hve feginn hann var.
,,Ó,“ sagði frú Benson og lá svo
þögul nokkra stund. Að lokum
settist hún upp. „Það er ekki til
neins að halda þessu áfram, lækn-
ir. Við komumst ekkert nær mark-
inu. Og þetta er alveg að gera út
af við mig. Það hefir aldrei verið
verra en nú.“
„Hver veit, nema þetta lagist,“
sagði læknirinn brosandi. „Við
skulum reyna einu sinni enn. Á
morgun á sama tímg,“