Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 61

D V 0 L
323
Það er bezt að lofa því að vera til
kvölds, sagði hann, það verður að
fá að fylla bátinn, úr því það er
komið hingað.
Um kvöldið kom Norðurgerðis-
fólkið róandi upp undir land á full-
fermdum báti. Það skammaðist
sin ekki. Geirmundur lagðist á ár-
arnar, það sá hún. En Jóhanna?
Hafði hún ekki dregið skýluna aft-
ur á hnakka? Og svo sneri hún
langa geitarandlitinu sínu að
þeim og glotti. Eða strákurinn,
hann Óli litli? Hann sat eins og
prins uppi á heydyngjunni og spil-
aði brúðkaupsmarsinn á nýju fiðl-
una sína, sem varpaði ljóma á
vatnið . . .
Þau stela heyinu fyrir augun-
um á okkur, hafði hún sagt við
Jóhann.
— Já. Þau gera það. Víst gera
þau það.
— Þú verður að kæra þau, ef
þú villt vera maður með mönnum.
— Ég verð víst að gera það. En
þann daginn varð ekki af því. Og
ekki heldur þann næsta. Þau komu
hvern daginn eftir annan frá
Norðurgerði. Og á hverju kvöldi
reru þau heim. En ávallt, þegar
áraglamið heyrðist, hittist svo á,
að Jóhann var annaðhvort niðri í
djúpri laut, inni í þykkni eða bak
við hesju, svo að hann gat ekkert
sagt. Hann gat ekki einu sinni lát-
ið sjá sig, lognhatturinn sá arna.
Nágrannarnir voru allir á bandi
þeirra í Norðurgerði. Enginn tók
málstað hennar. Það fékk hún að
reyna í ýmsum myndum. Þó ekki
væri annað en þetta lítilræði, sem
hún hafði af blómum sér til gam-
ans — það var bara dregið dár að
henni fyrir það. Langa sunnudaga
sat hún alein — og málaði rósir,
dýr og fugla og annað, sem henni
þótti fagurt. Henni fannst það
takast vel. Sumt af því límdi hún
upp á þilið yfir rúminu sínu. Það
gat þó ekki verið fyrir neinum
þar? Það skyldi nú vera! Þar
mátti það ekki vera. Hvað fólkið
sagði? Jú, hún var handlagin.
Mikið, að henni skyldi takast að
gera þetta svona fallega. Það næði
engri átt, að hún sliti sér út á
erfiðisvinnu, hún, sem gat málað
eins vel og Tidemann. En varla
voru gestirnir komnir út úr dyr-
unum, þegar þeir hlógu og gerðu
gabb að henni.
Eftir ósk hennar hafði Jóhann
byggt dálitlar svalir úti fyrir dyr-
unum. Það var einungis til þess að
halda snjónum frá tröppunum á
vetrum og gefa svala, þegar sól-
skinið var sem heitast á sumrum.
Sjálf hafði hún búið til dálítinn
garð við veginn og gróðursett
tröllasúru og humal, sem skyggði
á ljótan og gamlan vegginn . . .
En það var henni líka of gott. Það
læddist einhver þangað á nóttunni
og reif upp jurtirnar með rótum
og skar niður snúrurnar, sem
humallinn vafði sig um.
Verst var hatrið og illgirnin ár-
ið, sem hún gekk með Pétur. Hún
var nauðbeygð að amstra við ð,llt