Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 18

280
D V ö L
Sunnudagurinn
Eftir séra Svein Víking
Sunnudagurinn hefir allmikla
sérstöðu í samanburði við aðra
daga vikunnar. Virku dagana er-
um vér flest eða öll meira og
minna bundin við hin margvíslegu
störf og það er ekki nema tiltölu-
lega lítill hluti þjóðarinnar, sem
þá er fyllilega frjáls um val eða
framkvæmd starfa sinna. Allur
þorri manna er þá öðrum háður í
þessu tilliti og verður að fram-
kvæma þau verk og þær skyldur,
sem honum eru á herðar lagðar
eða í hönd fengin.
En á þessu verður geysileg
breyting í hvert skipti sem sunnu-
dagurinn rennur upp, þá verða svo
að segja allir frjálsir, allir sjálfs
sín húsbændur, sjálfráðir að mestu
um það, hvað þeir taka sér fyrir
hendur, eða hvort þeir taka sér
nokkuð fyrir hendur. Sunnudag-
arnir eru því þeir dagarnir, sem
vér eigum sjálf og ráðum yfir, og
berum þarafleiðandi einnig alveg
sérstaklega ábyrgð á.
Og sunnudagarnir eru býsna
verulegur hluti af mannsæfinni, ef
um er hugsað og að er gáð. I æfi
sjötugs manns eru sunnudagarnir
einir orðnir full 10 ár. Það er lang-
ur tími, og eitthvað ætti oss öllum
að geta orðið úr þeim tíma, og
allmikinn ávinning og gagn ættu
sunnudagarnir að geta fært oss,
ef rétt væri á haldið, og vér vær-
um öll fyllilega. fær um að nota
frelsi þeirra rétt, fær um að vera
þá sjálf sjálfra vorra húsbændur
í þess orðs beztu og sönnustu
merkingu.
Svo hafa fróðir menn sagt, að
býsna vel mætti manninn þekkja
á því, hvernig hann ver frí-
stundum sínum, því þá taki hver
sér það fyrir hendur, sem bezt
samrýmist eðli hans, hæfileikum,
þroska og manndómi. Letinginn
notar frístundir sínar til að flat-
maga í sæng sinni. Fróðleiksþyrsti
maðurinn tekur sér þá bók í hönd.
Sá starfsámi finnur sér verkefni
nokkurt. Hagleiksmaðurinn telgir
til spýtu eða teiknar mynd. Of-
nautnamaðurinn situr við þjór og
reyk. Slæpinginn fer á næstu bæi
til að spila.
Ef nú þetta er rétt, að það,
hvernig maðurinn ver frístundum
sínum yfirleitt, geti. verið einskon-
ar mælikvarði og ekki f jarri sanni,
á manndóm hans og þroskastig,
mundi þá ekki mega líka leggja
þenna sama mælikvarða á þroska
þjóðarinnar allrar með því að at-
huga í stórum dráttum og freista
að gjöra sér grein fyrir, hversu
hún yfirleitt ver frístundum síp-