Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 40

302
kjálkunum. En ekki varð þess
vart, að fólkið hefði misst tennur
af skyrbjúg. Þetta slit á tönnun-
um stafar ekki af því að tyggja
kjötmeti. Slit á Skrælingjatönnum
er miklu minna. Ástæðan til þessa
mikla slits hlýtur að vera sú, að
Grænlendingar hafi lagt sér til
munns óhreina, sönduga jurta-
fæðu til þess að afla líkamanum
koivetna, þegar féð var fallið og
þeir höfðu enga mjólk. Kjöts og
fiskjar hafa þeir eflaust getað afl-
að sér, og hafa hlotið að gera það,
annars hefðu þeir dáið úr hungri.
Hauskúpurnar sýna, að heilinn
hefir verið undarlega lítill, en þær
bera ekki nein merki kynblöndun-
ar við Skræhngja.
Þá minnist dr. Nörlund á það,
hverja sögu hafi að segja beina-
grindur tveggja kvenna, sem vc_u
innan í kjólum þeim, sem bezt
höfðu geymzt. Þegar lokið var við
að hreinsa annan kjólinn og ganga
frá honum, var hann hengdur upp,
og þá tóku menn eftir því, að hann
var einkennilega skakkur. Rann-
sóknir Hansen prófessors á beina-
grindinni leiddu nú í ljós, að kon-
an mundi hafa verið milli þrítugs
og fertugs og hún hafi verið
krypplingur. Auk þess hefir hún
haft mikla hryggskekkju ^ og svo
mikla grindarskekkju, að hún
hefði ekki getað alið barn. Hún
hefir verið um 150 cm. há, eða
með allra stærstu konum á sinni
tíð, enda þótt hún hafi sýnzt lægri
vegna hryggskekkjunnar.
D V ö L
Konan, sem grafin var í hinum
kjólnum, hefir verið 25—30 ára að
aldri, ekki hærri en 138—140 cm.
og mjög grannvaxin. Hún var líka
með hryggskekkju. Grindin var
skemmd og skökk — afleiðing af
rachitis, og merki þess sjúkdóms
sáust líka á fleiri beinum hennar,
t. d. hauskúpunni. Þessi kona hef-
ir líka verið ófær til að ala barn,
að minnsta kosti án læknishjálpar,
en henni var ekki til að dreifa.
Þessi tvö dæmi spá ekki góðu
um kynaukningu Grænlendinga.
Og allt annað, sem sjá mátti á
beinagrindunum benti á deyjandi
þjóð. Reynsla hunguráranna í
stríðinu sýnir, að það kemur fljótt
fram á beinum mannsins, ef hann
fær ekki næga fæðu. Og hér sjást
giögg merki þess, að Grænlending-
ar hafa ekki haft næga fæðu. Auk
þess verður að gera ráð fyrir, að
þeir hafi verið orðnir úrkynjaðir,
af því að fólk, náið að frændsemi,
giftist lið eftir lið. Það er enginn
efi á því, að fáir hafa flutzt til
landsins eftir 1200, og jafnframt
hefir þjóðinni fækkað, svo að um
nýja blóðblöndun er ekki að tala.
T jóðin er því orðin gerólík hinum
hraustu landnámsmönnum, sem
voru svo sterkir, að Skrælingjar
féllu í stafi. Þjóðsögur þeirra segja
t. d. frá einum manni, sem hafi
verið svo sterkur, að hann hafi
leikið sér að því að bera sinn full-
orðinn vöðuselinn undir hvorri
hendi. En fornleifafundurinn á
Herjólfsnesi segir frá athafnalitlu,