Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 60

322
D V ö L
um sig á gólfinu, með því öryggi,
sem honum var lagið. — Hann
dansaði nú annars við hana í
fyrsta sinn, sem hann náði sér
bezt niðri. En þá var nú glatt á
hjalla, hrópað og hlegið. Og þá
var nú augum rennt til hans —- og
hennar, heimasætunnar neðan úr
aðalhéraðinu, sem hafði náð tök-
um á honum.
Eða þá nóttin uppi á kornhlöðu-
loftinu, þegar strákarnir komu.
Hann var með ljós í hendi og
skyggndist eftir þeim, þar sem þær
lágu í flatsæng. Þá litu augu
margra þeirra löngunarfull til
hans . . . Hún hélt niðri í sér and-
anum og titraði — þangað til hann
kom.
Og þá gerðist það, þetta, sem
ekki verður aftur tekið. — Hún
var ein með honum, þegar morg-
undansinn var stiginn. Fiðlan óm-
aði og unga fólkið dansaði og ærsl-
aðist. Brúðkaupssetrið valt og
vaggaðist á léttum öldum — í
kringum hann og hana. —
Hún vaknaði af draumi. Nú
fann hún aftur, hve þreytt hún
var og lurkum lamin af erfiðis-
vinnu og ánauð í mörg ár. Brúð-
arvalzinum hennar var lokið, svo
var nú það. Nú var annar dans
tekinn við. Hana bar nú enginn
framar á höndum sér i brúðkaups-
veizlum. Henni var nauðugur einn
kostur að sitja heima í Köldu-
brennu lon og don. Enginn virti
hana viðlits hér. Fyrstu árin, sem
hún var hér norður frá, gekk sú
saga, að hún hefði notað allskon-
ar vélabrögð til þess að ná í Jó-
hann. Hann lét ginnast af pening-
um, sem ekki voru hennar eign,
sagði fólkið. . . . Gamlar væring-
ar, öfund og afbrýði. Og Gróu-sög-
urnar gengu staflausar hér nyrðra
meðfram fjöllunum . . .
Nágrannarnir komu þar oft
fyrstu árin. En þeir komu ekki til
hennar. Þeir komu til hans. Þeir
komu að sækja hann til þess að
vera með þeim við skotæfingar, á
dansleikum og í drykkjusam-
kvæmum. Þeir töluðu aldrei við
hana og áttu aldrei erindi við
hana. Og hún sat alein heima alla
daga, virka jafnt sem helga —
f jarri öllum ættingjum sínum. Hún
sá þá aldrei framar.
Þeir gátu farið með hann Jó-
hann eins og þeim sýndist. Hann
átti enga sjálfstæðis- eða sómatil-
finningu. Þeir gerðu gabb að hon-
um og gengu á hlut hans, þegar
svo bar undir. Það gerðu þeir í
sumar á slættinum. Dag nokkurn
hafði hann mannað sig upp og far-
ið til hans Jens gamla og verið
leyft að slá teiginn í Vesturhlíð,
sem hafði legið undir Köldubrennu
frá gamalli tíð. Þau bjuggu sig út
og reru yfir lónið. En varla höfðu
þau byrjað á heyskapnum í Vest-
urhlíð, þegar fólkið úr Norðurgerði
lenti með bátinn sinn dálítið sunn-
ar og fór að slá þar líka. Henni
fannst sjálfsagt, að Jóhann segði
því til syndanna og ræki það á
burt. En það þorði hann ekki. —