Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 47

D V ö L
309
„En ég fæ ekki séð, hversvegna
þú getur ekki komið“, sagði hún.
„Þetta hefir verið svo voðaleg-
ur dagur fyrir mig. Óskaplega erf-
iður, góða mín. Það má vel vera,
að sjúklingunum finnist þetta
þreytandi, en það skyldi ekki
standa á mér að skipta við þá,
hvenær sem væri.“
„Var það sú sama?“ spurði Bar-
bara. Læknishjónin nefndu aldrei
nein nöfn, varðandi starf læknis-
ins. Það var regla, sem ekki var
vikið frá. „Sú sama“ var látið
tákna frú Benson.
„Einmitt. Sú sama!“ sagði lækn-
irinn og brosti. „En þar er nú þráð-
urinn senn rakinn á enda. Hún
verður orðin alheilbrigð eftir hálf-
an mánuð — eða fyrr, ef hún kem-
ur á hverjum degi.“
„Er það Ödipusar-flókinn ?“
spurði konan. Hún vildi gjarna
ímynda sér, að hún væri dálítið
„með á nótunum“ í starfi manns-
ins síns, og því hafði hún, eins og
sjálfsagt og eðlilegt var, lagt æði-
mörg vísindaleg orð á minnið, án
þess að hafa gert sér fyllilega
ljóst, hvað við var átt með þeim.
„Það er nú talsvert meira og
margbrotnara. Hann er raunar
með í spilinu, en það, sem erfiðast
er viðfangs, á sér dýpri rætur. Hún
er kona, sem hefir mjög strangar
siðferðilegar skoðanir. Hún hefir
framið eitthvað það, sem enga
erfiðleika hefði haft í för með sér
fyrir aðrar konur, sem veikari eru
á svellinu. Tvö öfl í eðli hennar
heyja niskunnarlaust stríð hvort
gegn öðru. Hún reynir að gleyma.
Hún reynir að gera sér í hugar-
lund, að hún hafi ekki framið það
eða hugsað. En í undirvitund sinni
veit hún, að hún hefir gert það.
Og henni er ómögulegt að fá sig
til þess að játa það, jafnvel ekki
fyrir sjálfri sér, þegar hún er ein
hjá mér. En það nálgast nú meir
og meir yfirborðið.“
„Hefir hún veríð manni sínum
ótrú?“ spurði Barbara.
„Ég er hræddur um það,“ svar-
aði læknirinn og leit snöggvast á
það, sem hann hafði hripað á
blaðið.
„Sagði hún þér það?“
,,0-nei. Ekki beinlínis. En við
höfum nú lag á að komast eftir
slíku án þess.“
„Og oftast farið þið villir veg-
ar“, sagði kona hans og brosti.
„Ég skal játa, að það kemur fyr-
ir. En það er ekki oft. Því nær
aldrei, þegar líkt stendur á og hér.
Fá sálfræðileg fyrirbrigði eru jafn
algeng og yfirfærslan, það að til-
einka öðrum sínar eigin veilur. Hún
hugsar sér sjálfa sig sem einhverja
konu, er ekki hefir að öllu leyti
þrætt vegi dyggðarinnar, ein-
hverja konu í veraldarsögunni eða
þá einhverri skáldsögu, eða kann-
ske sem einhverja kunningjakonu
sína. Og svo tekur hún sig til og
ver málstað hennar. Ekki sinn
eigin, skilurðu. Heldur hinnar
konunnar. Ef hún. gæti varið pinn