Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 43

D V ö L
305
Undir yfirborði
vitundarinnar Eftir Edward Acheson
Kressman læknir páraði eitt-
hvað á blaðið, sem lá á borðinu
fyrir framan hann, og hallaði sér
svo aftur á bak í stólinn. Um hvað
var hún nú að tala ? Enn einu sinni
um bernsku sína, þegar enginn
skildi hana, eða.hvað? Hún var
þreytandi sjúklingur, þessi frú
Benson. Peningarnir höfðu eyði-
lagt hana. En skapgerðin var
hrein og bein.
Hún þjáist af þráhyggju. Telur
sífellt og án afláts. Það er algengt
einkenni . . . Telur stigaþrep, upp
og niður, telur tré, bækur í hill-
um, lokar augunum og ímyndar
sér langar raðir af einhverjum
hlutum og telur svo og telur . . .
Telur upp úr svefninum . . . Þetta
er allt mjög einfalt og auðskilið,
aðeins ef hægt væri að skýra það
fyrir sjúklingnum sjálfum . . . .
Hún telur til þess að þurfa ekki
að hugsa um eitthvað, eitthvað,
sem hún vill ekki hugsa um, eitt-
hvað, sem hún óafvitandi, en
vegna áhrifa frá undirvitundinni,
er ákveðin í að hugsa ekki um . . .
En fyrr eða síðar kemur nú að
því, að hún verður að hugsa um
það. Ef hún heldur áfram við sál-
könnunina, kemur það fyrr eða
síðar í ljós, þetta, sem hún fyrir-
lítur svo mjög og reynir svo ákaft
að fela fyrir sjálfri sér . . . Þá
hættir hún að telja . . . Þá er ekk-
ert til lengur, sem þarf að hylja
. . . Er hún nú að tala um föður
sinn? . . . Nei, manninn sinn. Hún
ætti ekki að vera í vandræðum með
að finna skyldleikann þar á milli,
þeir tveir eiga svo margt sameig-
inlegt . . . Konumar dragast allt-
af ósjálfrátt að þeim mönnum, sem
líkjast feðrum þeirra; þannig fer
náttúran að, svo að ættin blandist
ekki um of ólíku blóði. Að minnsta
kosti var það svo um hana . . .
þessa frú Benson. Svo einföld var
ekki skýringin á meini hennar . . .
Það átti einhverjar dýpri rætur . .
Látum hana tala. Klukkutíminn
var senn á enda, hvort sem var.
Læknirinn kæfði niður geispa.
Hann var dauðþreyttur. Hann
hafði ekki getað sofið nokkrar und-
anfarnar nætur. Eitthvað nagaði
hug hans sí og æ og hélt vöku fyr-
ir honum. Það var ekki satt. Hann
vissi, að það var ekki satt. En
hann gat ekki hrundið því frá sér.
Það beið við rúmið hans eins og
dyggur varðmaður og vék ekki
þaðan. Og þegar hann leit til konu
sinnar, áður en hann slökkti ljósið.
þá vissi hann, að hann myndi ekki