Dvöl - 01.07.1938, Blaðsíða 22

180
D V ö L
Migri fór nú með prófessorinn
til gömlu frúarinnar, sem var
næstum því eins mrkið kjötfjall
og hann sjálfur. Hún var svart-
klædd, með mikið, svart hár, sem
var eins og rammi utan um perga-
mentgult andlitið.
Þetta er prófessor Gori,
mamma. Það var hann, sem kom
þessu giftingarmáli hans Andre-
asar af stað“.
Gamla frúin lyfti þungum,
svefnþrungnum augnalokunum og
leit á hann þegjandi.
„— — Komið af stað,“ endur-
tók prófessorinn og lmeigði sig,
en nú mjög gætilega, því að hann
mundi eftir saumunum —. „Ég
hefi nú eiginlega ekki komið þessu
af stað — nei, það er ekki rétta
orðið yfir það. Ég hefi aðeins —
„— — viljað útvega barnabörn-
unum mínum einhvern, sem léti
sér þykja verulega vænt um þau“,
greip gamla konan fram í. „Það
er það rétta í málinu“.
„Alveg rétt! Þannig var það!
sagði prófessor Gori feginn. „Og
eg er viss um, að ungfrú Reis er
þess verð — —“.
„— Já, hún er bezta stúlka,
Því getur enginn neitað“, sagði
gamla frúin og augnalokin sigu á
ný. „Við erum alveg óhuggandi“.
„Já, þvílík óhamingja. Og
svona óvænt“, sagði prófessorinn
hrærður.
„Satt að segja lítur helzt út fyr-
ir, :að skaparinn hafi ekki viljað,
að þau —
Prófessorinn leit á hana. „Ö,
þið grimmu forlög. En hvar er
herra Andreas?“
„Hm—m — ég veit ekki —
— Hann var hérna rétt áðan. Ef
til vill hefir hann farið út til þess
að búa sig“, svaraði bróðir hans
kæruleysislega.
„Jæja, einmitt það“. Gori fór
nú að gruna, að ekki væri allt með
felldu. „Það verður þá brúðkaup,
þrátt fyrir allt?“
„Nei, nei! Það verður aldrei!“
hrópaði gamla frúin hneyksluð.
„Guð minn góður! Með líkið inni
í stofunni. Ó—ó—ó!“
„Ó—ó—ó!“ bergmáluðu hinar
frúrnar.
,,— — Hann fór að útbúa sig í
ferðalagið“, sagði Migri til skýr-
ingar. „Hann þarf að fara til Tunis
í dag. Pappírsverksmiðjurnar okk- >
ar eru þar“.
„Er hann að fara burtu núna?“
„Já, hann verður að fara. Ef
ekki í dag, þá snemma í fyrra-
málið. Við höfum ákveðið ráð-
ið honum til þessa, því að það
er hvorki nauðsynlegt né viðkunn-
anlegt, að hann sé hér“.
„Það er aðeins vegna aumingja
stúlkunnar —“, bætti gamla frú-
in við. „Illar tungur — —“,
— — auðvitað“, greip
bróðirinn fram í, „og satt að
segja var þessi trúlofun — —“
„— — — fljótfærni“, hraut út
úr gömlu konunni.
,,----Við skulum heldur segja
mjög lítið hugsað mál“, hélt