Dvöl - 01.07.1938, Blaðsíða 52

210
D V Ö L
í ljós, gerði hann sér ekki grein
fyrir því að klukkan hefði verið
flutt til í íbúðinni.
Oamla konan hafði það á til-
finningunni, þegar innanstokks-
munirnir voru fluttir burt, að ver-
ið væri að taka hennar eigið hold
og blóð. Henni fannst nú allar
vonir brostnar, og með þeim
möguleikum til þess að lifa leng-
ur. — Hugurinn hvarflaði til henn-
ar sjálfrar; hún hafði óljósa hug-
mynd um litla herbergið sitt.
Minningarnar stigu upp úr djúpi
sálar hennar, ef til vill vegna
óhæfa ljósbjarmans í herberginu.
Hún sótti manninn sinn í verk-
smiðjuna; hann fylgdi henni eftir,
haltur, sljór á líkama og sál eins
og áburðardýr, sem hefir sætt
illri meðferð. Hann lét fallast í
sæti sitt sjálfkrafa, andspænis
speglinum og kinkaði kolli, eins
og maður, sem veit meira en hann
lætur uppi. Skyldi nú ljós sálar
hans tendrast að nýju við endur-
skinið frá hinurn dýrmæta heimil-’
isisgrip — speglinum?
Með vaxandi angist hugsaði
konan um það, hvað maðurinn
hennar myndi nú taka sér fyrir
hendur. Myndi hann æpa og veina
eins og lítill drengur — eða myndi
hann ekki sjá út úr þokunni, sem
hjúpaði hugsun hans. — —
Kaupmaðurinn hennar.
Konan stóð úti í horni, munnur
hennar var hálf opinn og titraði
af ótta vegna mannsins; hvað
myndi hann aðhafast?
Hann sat enn gegnt skápnum
og virtist utan við sig. Þegar kaup-
maðurinn kom inn, varð honum
litið upp og það komu annarlegir
drættir í andlitið. En allt í einu
féll hann í tilfinninga- og hugs-
analeysi. Þá var sem þungum
steini væri létt af konu hans.
Spegillinn var festur ineð járn-
spöng. Kaupmaðurinn tók verk-
færi eitt og losaði hann af þilinu.
Þegar gamli maðurinn heyrði
hljóðið, varð hann allt í (einu ákaf-
ur, og svo virtist sem eftirtektar-
gáfa hans væri vakin, eins og
hann vildi komast að raun um,
hverju þetta sætti. Konan lians
leið ógurlegar sálarkvalir. Allt í
einu hvarflaði henni í hug dagur-
inn, er þau eignuðust spegilinn.
Þ,að var sunnudagur í júní, og á-
nægja ríkti í kotinu þá!
Hann var svo glaður, að hann
fór að leika ýms hlægileg heimsku-
pör fyrir framan spegilinn. Hann
hafði þá fallegt bjartleitt hár, og
hann hafði yndi af að greiða það
fyrir framan þenna ljómandi töfra-
grip' ,
Gamla konan fékk skyndilega
ákafa löngun til þess að maðurinn
hennar losnaði úr dróma óminn-
isins og leysti rækilega frá skjóð-
unni, og það þótt hún vissi, að
slík umskipti myndi valda honum
hrellingar, sem hann var laus við
í þessu ástandi. — Já, ef hann
risi nú af dvalanum og léti til sín
*