Dvöl - 01.07.1938, Blaðsíða 39

D v Ö L
197
Þegar hún þaut frá síðasta hús-
inu, hikaði hún svipstund. Hvert
nú?
Hún sneri heimleiðis. Brjóstvit
hennar sagði henni, að dóttir
hennar væri nú komin heim.
Hún tautaði fyrir munni sér
hræðilegar bölbænir, og innri
ofsi hennar var á hátindi; allt loft-
ið, fannst henni, var hlaðið reiði
hennar, æði og blótsyrðum.
Með sterkri vindhviðu, eldingu
og þrumugný þaut hún heim og
inn.
Dóttir hennar var ekki þar.
Hún hné niður á stól og brast
í grát.
Það var hræðilegt þruinuhljóð,
dynur, sem táknar stórfelda eyði-
leggingu. Náttúran virtist vera
komin úr jafnvægi allrar þeirr-
ar orku, sem sólin hafði gefið
jörðinni í sumar.
íbúar þorpsins virtust vera
negldir við jörðina af hræðslu.
Þeir horfðu í kringum sig, vog-
uðu aðeins að líta út. Var ekki
einhver óhamingja skollin yfir?
Iðrandi syndarar grúfðu sig enn
meira yfir bænabækur sínar, og
raddir þeirra titruðu meira en
nokkru sinni fyrr.
Cheyne virtist þó ekki hafa
heyrt þrumurnar. Hún liélt áfram
að kveina, kveina beisklega. Svo
steig upp frá brjósti hennar villt
ldjóð, villt eins og þruma.
„Ég vildi, að hún kæmi ekki
lifandi heim! Ég vildi, að þeir
færðu mér hana dauða! Ó, drott-
inn alheimsins!“
Skýin svöruðu með þrumudyn
og vindurinn þaut æðislega, hvín-
andi.
Skyndilega reis hún á fætur og
strikaði út eins og áður. Vindur-
inn fylgdi henni. Nú var hann á
eftir og rak hana áfram. Núþaut
hann áfram líkt og tryggurhund-
ur. Hann lamdi allt, sem á vegi
hans varð, þyrlaði óhreinindum
upp af veginum og blandaði þeim
saman við stóru regndropana,
sem féllu úr skýjunum, er enn'
voru svört, og við sjóðandi tár-
in, sem runnu ur brennheitum
augum hennar.
Hún ldjóp eftir götunni hinu
megin þorpsins.
Þau höfðu vist farið í skemmti-
göngu eftir veginum, þar semþau
oft höfðu sézt sarnan. Hún mundi
mæta þeim á götunni, eða þá í
veitingahúsinu við stóra skóginn.
í heiðingjalimgöngunum, þeim
yztu í þorpinu, heyrðu hundarnir
í garðinum hratt fótatak hennar
á rennvotri jörðinni. Sumirþeirra
fóru að gelta bak við hliðið, vog-
uðu sér ekki út í rigninguna; a'ðr-
ir voru viljugri og skriðu út undir
grindinni og geltu reiðilega. En
hún hvorki sá þá eða heyrði til
þeirra. Hún starði bara langt
fram á veginn, sem byrjaði í lim-
göngum, og hljóp áfrarn.
Hundur greip í pilsið hennar,
sem orðið var þungt af bleytu.
Hún gaf því ekki gaum, en dró
*