Dvöl - 01.07.1938, Blaðsíða 24

182
D V Ö L
var ekki hlaupið að því að koma
þessu fram, gegn vilja allrar fjöl-
skyldunnar. Hann var í standandi
vandræðum.
Cesera lyfti upp höfðinu og
benti á móður sína. „Sjáið þér,
prófessor!"
Gori saup hveljur af vonzku,
og svaraði svo hryssingslega, að
nemandi hans varð undrandi.
„Já, vina mín. Já. Rístu nú á
fætur. Ekki orð. Stattuupp Fljótt!
Upp! Upp! Gerðu það fyrir mig,
að standa upp!
Cesera reyndi nú af fremsta
mætti að hrista af sér örvænt-
inguna. Hún leit undrandi á pró-
fessorinn og spurði: „Hvers-
vegna — — ?“
„Barnið mitt. Af því að þú —
— —. Ja, hvað um það. Um
fram allt, rístu nú upp! Ég er
búinn að segja það, að það jjýð-
ir ekkert að reyna að stilla mig.“
Cesera stóð á fætur. En þegar
henni varð litið á móður sína í
rúminu, setti að henni ákafan grát
og hún greip fyrir andlitið.
Prófessorinn þreif í hana. „Nei,
nei, nei! Ekki að gráta. Vertu
hughraust, barnið mitt. Heyrirðu
það“.
Hún sneri sér við, kjökrandi og
næsta skelkuð. ,,Hversvegna má
ég ekki gráta?“
„Pú mátt ekki gráta, af því að
nú er enginn tími til þess“, sagði
prófessorinn höstuglega. „Pú
stendur ein uppi í þessari vcröld,
og nú er að duga eða drepast
fyrir þig. Skilurðu jrað? Já, og
]>að strax. Jafnaðu þig nú svo-
Iítið, en bíttu svo á jaxlinn og
gerðu það, sem ég segi“.
„Hvað þá, prófessor?“
„— Ekkert. Taktu fyrst og
fremst þessar klemmur úr hár-
inu á þér!“
„Ó, guð minn góðúr!“ stundi
aumingja stúlkan, og lyfti skjálf-
andi höndunum upp að höfðinu á
sér.
„Hughraust nú, stúlka mín“,
sagði prófessorinn vingjarnlega.
„Gakktu svo inn og klæddu þig
í kjól, settu á þig hatt og komdu
svo með mér“.
„Hvert — —? Hvað eruð þér
að segja, prófessor?“
„Til ráðhússins, barnið mitt“.
„Hvað segið þér, prófessor?“
„Fyrst á bæjarskrifstofuna og
svo til kirkjunnar. Brúðkaupið
verður, nú eða aldrei. Annars cr
úti um Júg. Sérðu ekki hvað ég
er búinn að laga mig til þín
vegna? Ég er í kjólfötum! Ég
gæti verið brúðguminn, ef með
þyrfti. Láttu vesalings móður þína
eiga sig hérna. Þú ert þó ekki
að gera neitt ljótt. Hún sjálf —
hún móðir þín — — hún vill
þetta! — Hlustaðu nú á mig og
jafnaðu þig. Ég skal koma þessu
í lag. En þú verður að flýta þér“.
„Nei, nei! Hvernig á ég aðgeta
þetta?!“ hrópaði Cesera ör-
vingluð, fleygði sér á hnén við
rúmið og grúfði sig niðuir í sæng-
urfötin. „Petta dugar ekkert! Ég