Dvöl - 01.07.1938, Blaðsíða 16

174
DVÖL
JÓN MAGNÚSSON;
Þ j ó ð s a g a
Kona nefndist Krfs,
í Krfsuvík.
flerdís önnur fiét,
í Herdísarvík.
Gömul sögusögn
sveimar enn um land.
— Völt er þeirra vegsemd,
er vinna öðrum grand.
— Ættarstofn var einn.
Orlög voru grimm.
Eitrað fiatur fieltók
fugarfylgsni dimm.
Ofund eldi laust
jfir beggja lönd.
Mörg var ódáð unnin
um endilanga strönd.
Svörkum þræll og þý
þuldi njósnaskraf.
Hófust fermdarverkin
fvar, sem færi gaf.
Fjármenn féllu í gjár.
Fár drap fest og kú.
— Allt sem önnur missti,
var auður í finnar bu.
— Leið á cefi-ár.
Orka lífsins þvarr.
Gamla faturs fafið
fófst með ragn og svarr.
Innst í beggja barm
brenndist fugsun ein:
Lagði fvor að feiman
finni að vinna mein.
Ifrösul-fúinn fót
fjandakraftur dró.
Norðan undir Eldborg
jrpum saman sló
Komu ftas í flas
flögð af fatri bleik.
Ofundin og illskan
þar áttu grimman leik.
Brann úr gljrnum glóð.
Gnustu orða stál.
Læsti faf og fauður
feitinganna bál.
Brennt var beititand.
Bjrðirtg sökkt i kaf,
star-enginu stóra
steypt í kolblátt faf.
Fuglinn flýði bjarg.
Fiskur fvarf úr sjó.
Silungur varð að síli.
Sviðnaði jörð og dó.
— Féll á báðar feigð.
Fjaraði illan mátt.
Beggja svipir svartir
sukku í fraunið grátt.