Dvöl - 01.07.1938, Blaðsíða 33

DVöL
191
v’ai' v,anur og skikkjan lians var
laus og flaxaði í vindnum.
Mannfjöldinn var orðinn óskap-
lcgur. Við eitt götuhornið hneig
Dinmalido hljóðlaust til jarðar.
Líkneskið fór að hallast. Fólkið
varð hálfóttaslegið og skrúðgang-
an staðnæmdist. En bráðlega
komst hún á hreyfingu aftur og
Mattia Scarfarola kom í stað Um-
malido.
Tveir ættingjar Ummalido bái*u
hann meðvitundarlausan inn í hús
Þar rétt hjá.
Tar var gömul kona, sem fekkst
oíurlftið við lækningar. Hún leit
a höndina, blóðuga og sundur-
marða og hristi þegjandi höfuð-
ið.
>,Hvað er hægt að gera?“
spurðu mennirnir.
Gamla konan hristi aftur höf-
i'ðið. f svona aðstæðum var kunn-
atta hennar einskis megnandi.
Ummalido raknaði nú við úr
yíirliðinu, en mælti ekki orð frá
vörum. Hann sat kyrr og athug-
aði hendina með mestu ró. Beinið
var mölbrotið og hendin honum
gagnslaus að eilífu.
Tveir eða þrír gamlir bændur
komu til þess að líta á meiðslin
°g vita um Iíðan hans. Allt í einu,
•uundi Ummalido hvað hafði ver-
iö að gerast.
,,Hver bar dvrlinginn til kirkj-
Unnar?“ spurði hann.
,,Mattia Scarfarola!“
„Og hvað á nú um að vera?'
„Kvöldsöngurinn og hljómleik-
arnir!“ Bændurinr kvöddu hann,
og fóru út til guðsþjónustunnar,
því klukkuhringingar bárust inn
til þeirra.
Annar þeirra, er borið hafð'i
Ummalido utan af götunni, kom
nú með krukku af köldu vatni og
setti hjá honum. „Haltu hend-
inni niðri í vatninu. Við verðum
að fara, því að kvöldklukkurnar
hringja". Svo fóru þeir, og Um-
malido sat einn eftir.
Hljómar klukknanna hækkuðu.
Dagurinn var liðinn og það var
byrjað að skyggja. Oreinar olivu-
trjánna hristust í golunni og slóg-
ust í gluggarúðurnar.
Ummalido byrjaði að þvo hend-
ina hægt og varlega. En þegar
blóðstorkan þvoðist burt, kom
fyrst í ljcs hversu mciðslið var
stórkostlegt.
„Gagnslaust!'' hugsaði hann.
„Hendin cr ónýt. Heilagi Gon-
selvo! Ég fórna þér -henni!“
Hann tók hníf og gekk út. Göt-
urnar voru mannlausar, því hinn
guðhrædcli almúgi var kominn í
kirkjuna. Scptembersólin roðaði
skýin, sem vindurinn bar áfram í
loftinu og litu út eins og stór
fuglahópur. Fólkið í kirkjunni
söng fullum rómi, með undirspili
margra hljóðfæra. Hitinn af fólks-
fjöldanum og reykelsissvælan gerði
þungt loft í kirkjunni, þar sem
silfurhöfuðið á hinum heilaga
Gonselvo, gnæfði frá altarinu yfir
dýrkendur hans, eins og skínandi
varðturn. Ummalido fór inn. Hann