Dvöl - 01.07.1938, Blaðsíða 66

224
D V Ö L
ég sá að hús frú Sampson stóð
í ljósum loga, rak ég upp óp og
var kominn þangað eftir fáar sek-
úndur.
Öll neðri hæð gula hússins stóð
í björtu báli. Allir íbúarnir í Rosa
— jafnt konur, karlar og hundar
— voru komnir á staðinn og æptu
og gelltu og þvældust fyrir bruna-
liðsmönnunum. Ég sá að Idaho
reyndi að slíta sig lausan af sex
mönnum, sem héldu honum. Reir
sögðu að öll stofuhæðin stæði í
loga, og að enginn, sem inn færi,
gæti komizt út aftur.
..Hvar er frú Sampson?“ spurði
ég-
„Enginn hefir séð hana“, svar-
aði einn brunaliðsmannanna. „Hún
sefur uppi; við höfum reynt að
komast upp en ekki getað, því við
höfum ekki nógu langan stiga“.
Ég hljóp inn í eldbjarmann og
tók handbókina upp úr vasa mín-
u!m. Mér lá við hlátri þar sem: ég
hélt á jhennji í hendinni og hlýt að
hafa verið glóandi af æsingu.
„Minn gamli, góði Herkimer",
sagði ég við bókina um leið og ég
fletti henni, „þú hefir aldrei log-
ið að mér, og alltaf hefir þú svar-
að spurningum mínum, segðu mér
nú hvað ég á að gera“.
Ég fletti upp kaflanum: „Hvað
gera skal þegar slys ber að hönd-
um“. Ég renndi fingrunum eftir
blaðinu og fann það rétta. Þar
stóð: „Köfnun orsakast af inn-
öndun á gasi eða reyk. Bezta með-
al gegn henni er hörfræ. Látið
nokkur fræ; í ytri augnakrókana".
Ég stakk bókinni í vasann og
kallaði til drengs, sem hljóp fram
hjá:
„Hér eru peningar. Hlauptu yf-
:ir í lyfjabúðina og kauptu hörfræ
fyrir einn dollar. Vertu fljótur, þá
færðu annan dollar sjálfur. Og
nú“, hrópaði ég út yfir mannfjöld-
ann, „nú fer ég og ,næ, í frúna“.
Ég henti af mér hatti og frakka,
en fjórir menn stöðvuðu mig og
sögðu það bráðan dauða, að fara
inn í húsið, því að gólfin væirn
þegar brunnin.
„Hvernig í fjandanum á ég að
lækna hana án þess að hafa hana
hjá mér?“ hrópaði ég, og svo
rak ég upp hlátur, enda þótt mér
væri allt annað en hlátur í huga.
Ég stjakaði tveim mannanna frá
með olnbogunum, en brá fæti fyr-
ir hina, svo þaut ég inn í húsið.
Þegar ég er dauður skal ég láta
þig vita hvort verra muni að vera
á neðri staðnum en í gula húsinu,
en tæplega trúi ég að svo sé.
Húsið var hreint ekki minna soð-
ið en venjulegur kjúklingur, sem
framreiddur er í veitingahúsum.
Eldurinn og reykurinn vörpuðu
mér tvisvar til jarðar, en vatns-
slöngur brunaliðsins björguðu
mér, og ég brauzt alla leið inn í
svefnherbergi frú Sampson. Hún
var meðvitundarlaus. Ég reifaði
hana í sængurfötunum og hóf
hana svo á herðar mér. Til allr-
ar hamingju voru gólfin ekkert
farin að haggast cins og mérhafði