Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 9

Menn sögðu, að Batóra væri
sterk. Ógæfan gæti ekki auðmýkt
hana.
En hjarta hennar var svo sund-
urkramið, að hún gat ekki grátið.
Hún bara hataði og — bað. Þegar
hún hafði hlustað á ráð óvina
sinna, eða jafnvel viná, var hún
oft komin á fremsta hlunn með
að leigja morðingja til þess að
taka Peppe Nieglia, eiginmann Sa-
durru, af lífi. En trúarlegur ótti
hafði ávallt hindrað það, að hún
drýgði slíkan glæp.
Hún hafði þjálfað vilja sinn til
hollustu við kirkju kraftaverk-
anna, og dag og nótt grát-
bændi hún hina miskunnsömu
guðsmóður um að gefa sér frið, en
árangurslaust eins og jafnan áð-
ur.
Hálfu öðru ári eftir þenna þung-
bæra atburð, ól hún enn í brjósti
sama hatrið. Hvorki vitneskjan
um það, að Sadurra lifði við sult
og seyru og varð að vinna baki
brotnu né ánægjan yfir því, að
hafa oftar en einu sinni virt að
vettugi bænir hennar um fyrir-
gefningu, gat veitt Batóru huggun.
Zia Batóra einblíndi á talna-
bandið í hendi sér og staulaðist í
hægðum sínum upp stíginn, sem
lá til kirkjunnar.
Þrátt fyrir það, að ekkjur í
Bitti, gagnstætt þvi, sem venja var
i öðrum þorpum Sardiníu, tækju
aftur að klæðast ljósum fötum að
nokkrum tíma liðnum, hafði hún
haldið áfram að klæðast sorgar-
búningi, með þeirri undantekn-
ingu, að hún bar tvær ræmur af
silfurlituðum knipplingaræmum,
sem mynduðu kross á kollinum á
hatti hennar. Þær voru að hálfu
leyti huldar stórri slæðu og voru
eitthvert dularfullt tákn, sem Ba-
tóra ein vissi hvað boðaði. Innan
undir ísaumaða upphlutnum henn-
ar, sem var óreimaður að framan,
sá í ríkulega útsaumaðan samfest-
ing. Það var eina sundurgerðin,
sem leyfð var í klæðaburði á Bitti.
En innan undir stuttu pilsi var
síðara pils, hvítt.
Skrautlega búinn mannfjöldi
fyllti þröngar göturnar og opna
torgið fyrir framan kirkjuna. Við
öll gatnamót réttu beiningamenn
fram hendurnar og báðu þá, sem
framhjá fóru, um ölmusu með á-
mátlegri og tilbreytingarlausri
röddu. Þorpin í kring áttu sinn
þátt í því, hvílíkur mannfjöldi
þarna var. í blikandi sólskin-
inu var Bitti líkust skrautlegu
málverki í umgerð blómlegra, fag-
urgrænna akranna í fjarlægð.
Zia Batóra hélt áfram ferð
sinni, án þess að skeyta um mann-
fjöldann. Þegar hún var komin ná-
lægt kirkjudyrunum, nam hún
staðar og gerði krossmark fyrir
einni af hinum óteljandi skrúð-
göngum, sem fór framhjá.
Einn þátturinn í hátíð krafta-
verkanna var sá, að sérhver trú-
aður maður greiddi fé fyrir eina
þessara skrúðgangna. Væri fé gef-