Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 50

44
D VÖL
að negrinn var enn á fótum. Hurð-
in var lokuð, en tvær litlar glugga-
holur voru hvor á sínum gafli kof-
ans. Annar þeirra var opinn, hinn
var lokaður, en það var hægt að
sjá inn um gulleitt gerviglerið.
Negrinn var einn. Hann sat undir
olíulampa og var að lesa í taiblíunni,
með höfuðið beygt yfir bókina, eins
og hann ætti vont með að sjá letrið.
Á borðinu var riffill í seilingarfjar-
lægð.
„Einhver hefir varað hann við,“
sagði Mel mjög lágt.
„Það gerir ekkert til,“ sagði Jed.
„Hann hefir sent konuna og börn-
in í burtu. Bara hægara fyrir okk-
ur.“
Við stóðum og hvísluðumst á í
eina mínútu. Jed sagði, að við
skyldum halda áfram, eins og ráð
hefði verið fyrir gert, hann skyldi
bara fara að bakdyrunum. „Hvern-
ig veiztu, að hún er ólæst?“ sagði
einhver.
„Af því að það er engin hurð til
að læsa,“ sagði Jed. Ég býst við, að
hann hafi kynnt sér þetta áður.
Hann tók af sér pokann og fékk
Mel hann. Síðan náði hann sér í
blýstöng. „Skilurðu allt?“ sagði
hann og þrýsti handlegginn á Billy
Bruce. Billy kinkaði kolli. Hann var
ekki með poka. Hann var svo hvít-
ur í andliti, að það sást jafnvel í
dimmunni. Hann var unglingur.
Við biðum í eina mínútu eða svo,
svo að Jed ynnist tími til að koma
aftur, ef eitthvað væri að. Ekkert
kom fyrir. Loks hallaði Mel sér á-
fram og hvíslaði í eyrað á Billy:
„Allt í lagi.“
Stráksi fór upp að framdyrunum
og barði. Við hinir skiptumst á um
að horfa inn um gluggann. Þegar
barið var, leit negrinn snögglega
upp. Hann þreif byssuna og fór
hægt fram að dyrunum. „Hver er
þar?“ spurði hann.
„Það er ég, Billy Bruce,“ kallaði
stráksi. „Ég er með skilaboð til þín
frá Mr. Donovan.“
„Já,“ sagði Skarði og dró seim-
inn, „bíddu eitt augnablik.“ í einu
vetfangi slengdi hann upp hurð-
inni og beindi rifflinum að Billy.
„Farðu burtu héðan, hvlti dreng-
ur.“ Það var eins og orðin freyddu
út um skarðið í vörinni.
Billy hörfaði aftur á bak. En
hann hélt áfram að tala. Hann
vissi, að negrinn mundi ekki skjóta,
nema hann væri nauðbeygður til
þess. Á meðan sáum við Jed læðast
gegnum bakherbergið. Hann var á
sokkaleistunum. Hann var grímu-
laus, svo að hann sæi betur. í hægri
hendi hélt hann á stönginni og í
vinstri á skammbyssu. Það var eins
og til varúðar, ef negrinn skyldi
heyra til hans. Skarði hafði ekki
hugmynd um, að neinn væri fyrir
aftan hann. Hann æpti að Billy
og otaði rifflinum, eins og það væri
byssustingur. Jed nálgaðist. Hann
lyfti stönginni. Og síðan reið högg-
ið af, og negrinn féll út um dyrnar,
eins og mjölpoki.
Um stund héldum við, að hann
væri dauður. Hann lá flatur á mag-