Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 27

D VÖL
21
þvögu í hita og tóbakssvælu og
dunandi glaumur ómar í eyrum,
eins og brimhljóS eða fossaniður
í fjarska.
Þeir sátu ávallt í þessu horni;
héðan sáu þeir um alla salina. Allt
er með sömu ummerkjum: dökk-
brún þilin, sem fá notalegan og
rauðleitan blæ í ljósbirtunni, skil-
rúmin, sem teygjast hér og þar
fram og mynda þægilega og kyrr-
láta kima, gult loftið með hvelf-
ingum, þar sem ljósakrónunum er
komið fyrir í hvirfingum eins og
stórum, glóandi, æfintýralegum
blómkrónum, sem minna á „Þús-
und og eina nótt“. Og fjarst í hin-
um endanum spegillinn, sem bygg-
ingarmeistaranum hefir á auðnu-
drjúgri stundu hugkvæmzt að setja
þar, allur gaflinn einn spegill, eitt
glampandi tóm, burtnuminn, ann-
að kaffihús með dökkum þiljum,
hlæjandi fólki, reyk, sindrandi
ljósakrónum í óendanlega löngum
röðum út 1 bláan geim.
Haraldi Sveinssyni verður hlýtt
um hjartaræturnar, þegar hann
litur þetta augum. Hitinn, svælan,
hljóðfæraslátturinn, allt læðir hon-
um í brjóst hinu istöðuveila, seið-
bundna geðslagi liðinna daga; en
samt sem áður er eitthvað, sem á
vantar. Eða er ef til vill einhver
breyting á orðin? Er því ekki svo
farið, að skynjunin sé háð skap-
brigðum manns; það, sem okkur
geðjast vel að í dag, getum við
ekki fellt okkur við á morgun? Og
Haraldur Sveinsson hefir ekki kom-
ið í borgina I meira en fjögur ár.
Þetta var þokkalegt kaffihús;
ekki eitt hinna íburðarmestu, en
hugnanlegt. Það var honum vel að
skapi, var forðum daga eins og
þáttur úr tilveru hans. En nú, þegar
hann litast um, áttar hann sig ekki
aftur. Það voru ekki þessi andlit,
sem hér bar mest á áður, þessi ólíku
andlit, með stór nef og lítil nef,
þykkar varir og þunnar varir, und-
irhökur og enga höku, en þó öll með
einhverju kennibragði, einhverri
djúpsettri græðgi, eins og þau eigi
sér hvorki sögu né forfeður, eins
og örlögin hefðu spyrnt við þeim
fæti og stjakað þeim úr sínum sessi,
á stað, þar sem þau áttu ekki
heima, þar sem þau féllu ekki betur
við umhverfið en glóðarauga við
kjólbúning.
Þarna sitja menn í veitingasöl-
unum og drekka vín og næra sig á
lambasteik og nota meira hnífinn
en gaffalinn; og meðan þeir borða,
blístra þeir lagið, sem leikið er.
Klæðnaður þeirra er íburðarmik-
ill, á fingrum þeirra glóa hringar,
það sindrar á skyrtuhnappa þeirra
eins og gimsteina.
Hjá þeim sitja konur, sem bera
sama keim, búið um hárið að Par-
ísartízku, augnabrúnirnar frá Brei-
ning, varir þeirra og kinnar rauðar,
einn samhellingur, einn hafsjór af
ilmefnum og litum, skartgripum og
skrjáfandi silki af dýrustu gerð.
Haraldi Sveinssyni hnykkir við.