Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 69

D VÖL
63
Benedikt höfuðskáld þess tíma, þegar frá
er skilið sjálft þjóðskáldið, séra Jón Þor-
láksson.
Sigurður var gleðimaður framan af ár-
um, en mun þó verið hafa hófsmaður.
Ekki hirti hann um að ganga eftir tekj-
um sínum eða gera sér mikið úr þeim
auði, er hann erfði eftir föður sinn, og
aetíð vildi hann miðla vinum sínum því,
er hann mátti af sjá.
Ljóðskáldskapur Sigurðar er allmikill
að vöxtum, en nokkuð misjafn. Létt og
lipur fyndni er veigamesta einkennið á
skáldskap hans. Þó að fyndnin blandaðist
nokkuð beiskju á efri árum, er auðfundið,
að kímnin hefir ætíð verið sú frjóa upp-
spretta, sem aldrei stíflaðist. Það hefir
verið að því fundið, að' mál hans væri
óvandað og dönskuskotið. En þegar litið
er til þess, hvernig málfar embættis-
mannanna var á hans dögum, og svo til
hins, að hann eyddi hálfum öðrum ára-
tug af æsku- og þroskaárum sínum meðal
Dana, þá er það ekki aðeins afsakanlegt,
heldur og næsta eð'lilegt, að slíku bregði
fyrir. En honum var líka tamt létt gaman
lifandi fyndni á lýtalausu máli, eins
°g margar stökur hans bera vitni um.
Það er ósvikið léttlyndi í þeim manni,
sem þannig getur komið orðum að ára-
tengri kvöl sinni og lífsþraut:
„Þótt ég fótinn missi minn,
mín ei rénar kœti,
hoppaö get ég í himininn
haltur á öðrum fœti.“
Og ekki er það láandi, þótt niðurstaðan
geti stundum orðið á þann hátt, sem
Þessi staka bendir til:
„Enginn grætur og enginn hlœr
og engum stofnast vandi,
þá sízt ómœtum sálar-rœr
Siggi kugg úr landi."
Og þeim miklu meinsemdum, er á hann
'ögðust, má án efa kenna það, að skáld-
skapur hans verður gjarnast brotasilfur,
éjafn, hrufóttur og fremur smáfelldur,
þótt engum geti dulizt skáldskaparhæfi-
leikar hans, til dæmis í áttunda mansöng
Stellurímna, þar sem eðlislæg kímni og
óhlutdeilin sjálfsrýni renna saman í eitt.
Mansöngsvísur.
Ertu þarna, mitt yndi,
auga míns fegurst dýrðarljós!
Kom þú nú kát meö skyndi,
kysstu mig, friðust meyja rós!
Svona þá, seljan banda;
en svo búið má ekki standa.
Kossa þrjá kýs ég að fornum vanda.
Þrjá hefi ég kossa þegið.
Þetta virðist mér ekki nóg.
Mjög hefir mér á legið,
mátti ég ekki finna ró.
Einn ég mér aftur fala,
eg skal þér hann betala,
og reiða ég ber rentuna dn dvalar.
Ennþá er ég ei mettur
af þinna vara hunangi;
ég skal þér gjöra glettur,
gleöur mig koss þó stolinn sé.
Hana nú! Fyrir hnupliö valda,
hyggju þú ber ei kalda,
auðarbrú! Eg skal fernu gjalda.
Réttlætisgyðjan.
Á fyrri tíð hjá brögnum bjó
blind réttlœtisgyöja.
Aldrei liana heyrði ég þó
hrakmálin að styðja.
Nú hafa viröar við liana breytt
og veitt henni augun bœði;
en nú fer málið annað og eitt
ei að réttum þrœði.
Hvaðan, ef spyrðu, er illt álag?
Eg þér svara bráður:
Sinn nú tóman sér hún hag,
hún sinnti ei um hann áður.