Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 40

34
DVÖL
margt ef til vill gleymzt, og bið ég
velviröingar á því.
Að lokum vil ég aðeins fara
nokkrum orðum um það, hvers
vegna mér fyndist æskilegt, að
trjálundir risu upp við alla þá bæi
á landinu, sem nokkur kostur er
á að rækta tré við. Af kynningu
minni við þær konur og þá menn,
sem komið hafa upp snotrum lund-
um við heimili sín, veit ég með
vissu, að þau hafa öll talið það
hinar ánægjulegustu stundir sín-
ar, er þau unnu að því að koma
görðunum upp, jafnvel þótt sumar
þessara stunda hafi verið teknar af
nauðsynlegum svefntíma um há-
sláttinn. Trén hafa orðið ástvinir
þeirra, og þau hafa bundið tryggðir
við þau. Og trjálundirnir hafa líka
náð tökum á unglingum þeim, sem
aldir hafa verið upp á heimilunum,
og bundið þá fastar við staðinn en
annars hefði orðið.
Og þetta er engin tilviljun, því
að þar sem þróttmikil tré vaxa,
er miklu meira líf yfir náttúrunni
heldur en á berangri. Tilbreyting-
in er langtum meiri í návist trjánna
en annars staðar. Hinn hávaxni
gróður vekur lotningu manna og
hefur huga þeirra yfir arg og þras,
og hann ljær mönnum hvíld og
lætur þá gleyma daglegu striti og
það veitir, að fylgjast meö vexti
trjánna frá því að þau vaxa upp
af örlitlu fræi, mynda fyrstu blöð-
in og teygja veikan kollinn móti
ljósi og yl sólar; ánægjan við að sjá
þau breiða úr ljósgrænum blöðum
sínum á hverju vori og bæta sífellt
við sig nýjum blöðum og greinum
og teygja sig æ hærra og hærra.
Og á fáum árum eru þessar örsmáu
plöntur orðnar að mannhæðarhá-
um trjám. En vöxtur þeirra og
þroski heldur stöðugt áfram, og
þau keppast við að vaxa og teygja
úr sér, og einn 'góðan veðurdag
taka menn eftir því, að þessi tré
eru farin að bera fræ og geta af-
kvæmi. Og samt halda þau sífellt
áfram að stækka og þroskast, eftir
því sem árin líða.
Þegar stormar geisa, er gott að
hafa skjól af trjánum og heyra,
hvernig stormurinn vekur gleði-
þyt. Þá er eins og að trén bregði
á leik og allt iði af fjöri og lífi.
Þá er og unaðslegt að virða fyrir
sér litaskraut haustsins, er hver
dagurinn er öðrum ólíkur. Björkin
gulnar, en reynirinn roðnar, og
rauðir berjaklasar þyngja greinar
hans. Svo þegar laufið er fallið,
er eins og allt verði autt og tómt.
En þegar fyrsti lognsnjórinn sezt
á trjágreinarnar, opnast fyrir
manni nýir undraheimar, með ótal
myndum og fögru skrúði.
Og á næsta vori, þegar brumin
fara að þrútna og græn blöðin að
gægjast út, til þess að sjá, hvort
sér muni vera óhætt að fagna nýju
sumri, færist nýtt líf í allt, og
menn taka vonglaðir mót sumri
og hækkandi sól.
Slík ánægja sem þessi verður
aldrei metin til fjár. En hana geta
margir öðlazt með litlum tilkostn-
*