Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 70

64
D VÖL
Aðalinn dingla ég aftan við.
(Ort þá er skáldið var barnakennari hjá
Castenskjöld.)
Nú er ég hólpinn, nú hefi’ ég frið,
nú er ég garpur mesti;
aðalinn dingla ég aftan við,
eins og tagl á liesti.
Þótt eitthvað falli ekki fiekkt
í aðals-háu standi,
tek ég því með þýðri spekt,
það er taglsins vandi.
Stúlkuvísur.
Meyjar dára horskan hal,
hölda mengi snúa;
freyju-tára skuldu skal
skatna enginn trúa.
Um falsi ofna baugabil
bragnar aldrei þrátti.
Baldur slíkt jyrir barna-spil
bana líða mátti.
Maklegt þykir mér fjörs að fann
fár, í állan máta.
Af því mun ég aldrei hann
aftur úr helju gráta.
Kvenna-lund.
Ókunnugur enginn má
orðin kvenna skilja.
Það, sem neitað frekast fá,
frekast hafa vilja.
Ávöxtur ástarinnar.
Að elskan gjörði einn af tveimur
eða fleirum, Grilckja beimur,
Pýþagóras skráði skýr.
Varla er ég með þeim vísdómsklerki,
ég veit það sannast elskumerki,
af tveimur verða þegar þrír.
Heilræði.
Lastaðu ekki einn mann, þó
þér eitthvað þyki hans að fari:
Málstamur oft að höltum hló,
haltur að þessa gagur svari;
sín hver að binda sárin á,
sum eru stœrri, önnur smá;
fríðustu, fríðustu blómstranna beð
bera þá vondu þistla með.
Trú, hjátrú og vantrú.
Trú er hvergi heimi í,
hjátrú varla finna má,
núna vantrú þróast því.
Þá er nóg sagt heimi frá.
Amors ofstæki.
Fœ ég ekki að faðma þig?
Flest trúi’ ég drengi bagi.
Ástin lœtur innan um mig
eins og naut í flagi.
Fœ ég ekki að jaðma þig,
foldin sjávarbirtu?
Ástin stekkur innan um mig
eins og fló í skyrtu.
Léttasóttin.
(Föðurbróðir skáldsins, S. Þ. silfursmiður,
sagði honum, að kona sín væri lögzt á
sæng.)
Hálfbrosandi hermdi mér
hirðir silfurkera:
„Alvöru nú œtlar sér
af þvi konan gera.“
Ei mig tegund undrað fœr
atburð heyra þenna;
alvara verður oftast nœr
út úr gamni kvenna.
Um séra Jón Þorláksson.
Þá lengur eigi á lipra strengi
leikur þjóðskáldið Bœgisár,
gjallandi hátt of hölda mengi
hver voyar sláttinn? Get ég fár.
Bragi það eigi þola kann:
„Það er ofdirfskal" mœlti hann.