Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 29

DVÖL
23
konar öl, lesa sama blaðið. Það er
að segja: foreldrarnir hafa ekki
breytzt — sonurinn hefir tekið
stakkaskiptum. Áður var hann ný-
sloppinn úr skóla, ljóshærður,
hnellinn gagnfræðingur, annað
augað ofurlítið stærra en hitt, fullt
af undrun yfir öllu hinu marg-
breytta, glæsilega æfintýri — en
sjáum hann nú! Hann krossleggur
fæturna, hallar sér aftur á bak í
stólnum, blæs reyknum beint upp
í loftið; hann sér ekkert, sem vert
er að gefa gaum að. Gagnfræðing-
ur? Hann? Hann er verzlunarstjóri
hjá Hansen og Jensen, skuluð þið
vita, kolakaupmönnunum; hann er
kominn til manns, hann kann að
hegða. sér, hann er fínn, skrifstofu-
höfðingi í ,,sjakett“ og röndóttum
buxum.
Þau standa upp og fara. Það er
engu lagi líkt, að gömlu hjónin
skuli ekki geta stillt sig um að
heilsa þjónunum, faðirinn réttir
fram hendina og marghneigir sig,
móðirin kinkar vingjarnlega kolli,
þjónarnir brosa á móti. Sonurinn
er sótsvartur í framan eins og hann
hafi étið sprengiefni og óhroða, í
staðinn fyrir smurt brauð og ost.
Hann hnippir í föður sinn og um-
hverfist allur, nú kemur spreng-
ingin: Enginn varpar kveðjuorði á
þjónana! Faðirinn ménast út um
dyrnar; guð minn góður, hann vill
feginn, að hann hefði ekki heilsað
Þeim, en vaninn, þetta var siður 1
hans ungdæmi; sonur hans kann
sig auðvitað, hann hefir aldrei séð
annað fyrir sér en það, sem fínt er
og sæmandi, hann hefir enga van-
virðu af sér að má.
Haraldur Sveinsson stendur upp
og reikar út í salinn. Það er mesta
ókyrrð yfir honum, sterk löngun
til þess að sjá allt aftur, svella af
sömu ómótstæðilegu tilfinningun-
um og í gamla daga, á æskuárunum
og munardögunum. Þarna var Ól-
afur vanur að sitja, Ólafur, bezti
vinur hans, sem allir spáðu svo
giftumikilli framtíð; og nú — nú
situr hann vestur í Ameríku, í ein-
hverri skrifstofu í Chicago, og legg-
ur saman tölur og steingervist,
verður smám saman að Banda-
ríkjamanni með stálskrokk og
gúmmíandlit, God bless you og go
ahead.
Og þarna sat Þórólfur — Þórólf
þögla kölluðu þeir hann — fölur
og hæglátur, alltaf á sama stað,
kvöld eftir kvöld. Hver gat séð það
á honum, að hann væri leikari, að
hann aflaði og eyddi stórfé, þar
til hann fannst dauður undir
brúnni einn morgun; sorglegt slys,
stóð í blöðunum: Ungur maður
dettur út af brú í náttmyrkri.
Haraldur Sveinsson hefir verið
of lengi í burtu. Hér er enginn, sem
hann þekkir, enginn þeirra, sem
hér komu áður, aðeins ókunn and-
lit, nýir siðir, ný tízka. Hann snýr
við og ætlar að tylla sér 1 krókinn
sinn aftur — en hvað er þetta?
Hún er horfin, sú svarthærða, þau
eru farin öll þrjú; þar sem þau
voru, situr sköllóttur Gyðingur, föl-