Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 20

14
D VÖL
Múlanum fellur Arnarfellskvísl
ofan úr krika, er verður milli skrið-
jökulsins og fells eða hálsrana, sem
gengur vestur úr sjálfu Arnarfelli.
Á milli hans og fellsins er djúpt gil,
og fellur á niður í það í háum og
fríðum fossi. Beggja megin kvísl-
arinnar eru allbreiðar eyrar, og
sjálf er hún allströng og stórgrýtt
í botni, en nú var hún vatnslítil og
því greið yfirferðar. Þegar við kom-
um yfir kvíslina, vorum við brátt
við rætur Arnarfells hins mikla, og
við okkur blöstu angandi kjarr- og
blómabrekkur.
Við sprettum af hestunum neðst
1 Arnarfellsbrekkunni og réðum
ráðum okkar. Hér var um tvennt
að ræða, annaðhvort að ganga á
sjálft fellið eða að fara vestur yfir
fell það, sem fyrr getur, og skoða
Jökulkerið, sem liggur þar vestan
undir. Hvorttveggja fýsti mig að
gera, en eigi var tími til nema ann-
arshvors, ef um nokkra gróður-
skoðan ætti að vera að ræða, en
hún var þó aðalatriði ferðarinnar
þarna upp eftir. Úrslitin urðu þau,
að farið skyidi vestur yfir hálsinn,
og skoða síðan Arnarfellsbrekkuna
sjálfa eftir því, sem tlmi leyfði.
Fellsrani þessi er um 850 metra
hár. Rís hann snarbrattur upp af
sléttunni fyrir neðan, sem er um
600 metra yfir sjó. Neðst eru brekk-
urnar algrónar lágvöxnu víðikjarri,
og nær það upp í 650 metra
hæð. Þar fyrir ofan taka við mosa-
þembur, en uppi 1 800 metra hæð
eru urðir og melar og gróðurlaust
að mestu, enda er þar mikið lausa-
grjót. Uppi á kollinum eru mosa-
þembur með strjálum háfjalla-
jurtum, svo sem fræhyrnu, stinnu-
stör, Ólafssúru, melskriðnablómi,
grasvíði og geldingahnappi. Þarna
uppi á fellinu eru útsýn mikil og
fögur. Rétt vestan undir því er Jök-
ulkerið, lítið uppistöðulón, sem kró-
að er þar inni í fjallakrika, en að
framan lokar skriðjökullinn því.
Lón þetta virðist vera hyldjúpt, og
flutu á því stórjakar. Þegar visst
vatnsmagn hefir safnazt í kerið,
sprengir það skriðjökulinn og
hleypur fram í Arnarfellskvísl og
tæmist þá með öllu, Þetta gerist á
hverju sumri, en að þessu sinni
hafði það ekki hlaupið enn. Ókyrrð
var þó mikil í jöklinum, og hann
ferlegur ásýndum næst fellinu,
sakir gínandi sprungna. Var þar
gott færi á að athuga skriðjökul og
hreyfingar hans.
Af felli þessu er við útsýn til
austur, allt að Vatnajökli, og suð-
ur að fjallabálki Torfajökuls, en I
vestri byrgja Kerlingafjöll sýn.
Mistur í lofti gerði þó fjarsýn ó-
skýra, en því skýrar blasti nú við
undir fótum okkar slétta sú hin
mikla, er liggur milli Þjórsár og
Hofsjökuls, suður á móts við Sól-
eyjarhöfða og vestur um Blautu-
kvísl. Flatneskja þessi er að flatar-
máli á við meðalstóra sveit, og úr
fjarlægð séð virðist mestur hluti
hennar vera iðgræn engjaslétta,
sem ótal kvíslir og lækir liðast um.
Sléttan er flöt og hallalítil, svo að