Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 54

48
D VÖL
Dansmey í lífi og* danða
Eftir Lafciulio itearn
Jón Helgason þýddi
I.
Endur fyrir löngu ferðaöist list-
nemi nokkur fótgangandi frá Kjótó
yfir fjöllin til Jedó. Á þeim dögum
voru vegir fáir og slæmir og ferða-
lög erfið, samanjafnað við það, sem
nú er. En landið var eins og það er
enn í dag. Það var þá sem nú gró-
ið sedrus- og furuskógum og prýtt
bambuslundum, húsin í þorpunum
voru með strýtumynduðum strá-
þökum, og uppi á hjöllunum í hlíð-
unum voru bændur með stóra, gula
stráhatta á höfði við vinnu á hrís-
grjónaökrunum. Sömu Sísó-lík-
neskin brostu þá við sams konar
pílagrímum og enn eru á farands
fæti á leið til sömu musteranna og
fyrr á tímum. Og þá eins og nú
mátti á sólheitum sumardögum sjá
brún börn busla og stríplast og
hlæja í hverri lækjarsprænu og
hverja lækjarsprænu hlæja í sól-
skininu.
Listneminn ungi var ekkert
kjöltubarn. Hann hafði farið víða
og var alvanur naumum kosti og
lélegu húsaskjóli og gerði sér jafn-
an hvern hlut að góðu. í þessari
ferð var hann kvöld eitt staddur á
eyðiheiði, þar sem hvorki var af-
drep til næturgistingar né neitt ætt
að finna. í árangurslausri leit að
einhverju þorpi villtist hann af
réttri leið.
Tunglskinslaust var og skugga-
legt í furuskóginum umhverfis
hann. Svo virtist sem hér væru
hvergi mannabústaðir. Ekkert
hljóð var að heyra, nema blævar-
þytinn í furugreinunum og tístið í
bjöllum og skorkvikindum. Hann
arkaði áfram í þeirri von að finna
læk, sem hann gæti fylgt til
mannabyggða. Eftir langa mæðu
kom hann að á, sem rann um þvera
leið hans; þetta var straumhörð á,
er féll í gljúfrum. Hann var neydd-
ur til að beygja af leið og ambraði
upp á næsta hól í því skyni að svip-
ast um eftir einhverju merki
mannabyggða. En þegar upp kom,
var ekkert að sjá nema hæðaþyrp-
ingu eins langt og augað eygði.
Hann var í þann veginn að ráða
það við sig, að hafast við undir
berum himni um nóttina, þegar
hann kom auga á ljósglætu, er ber-
sýnilega lagði frá húsi neðarlega í
hæðardragi, spölkorn í burtu.Hann
sneri óðar áleiðis og> sá brátt lítið
hús, auðsýnilega bændabýli. Ljós-
bjarmann, sem hann hafði séð,
lagði út um glufu á útidyrahurð-
inni. Hann hvatti sporið og drap á
dyr.
II.
Enginn lét á sér kræla inni fyrir,
fyrr en hann hafði barið og kallað
nokkrum sinnum. Þá var spurt
meyjarrómi, hvað sá vildi, er úti
væri. Röddin var dásamlega fögur,
og hann undraðist það, að spyrj-
andinn talaði með sama mál-
hreimi og menntafólk í höfuðborg-
inni. Hann kvaðst vera náms-
sveinn, sem hefði villzt á heið-