Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 23

morguninn á lágri melöldu.' Sagði
Ólafur á Skriðufelli okkur, að það
væri gömul gæsarétt, en ekki úti-
legumannabústaður, sem okkur
flaug þó fyrst í hug. Gæsarétt þessi
reyndist að vera kvíar, hlaðnar úr
grjóti, á að gizka 8 metra langar og
1—2 metra breiðar, en voru nú
mjög samanhrundar og sandorpn-
ar. Hafa byggðamenn fyrrum farið
til gæsaveiða upp undir Hofsjökul,
meðan gæsirnar voru í sárum, og
smalað þeim til slátrunar í kvíar
þessar. Sem betur fer er sú veiði-
aðferð löngu niður lögð.
Daginn eftir lágum við um kyrrt
• i Nauthaga, og notaði ég tímann til
að skoða svo mikið sem mér var
unnt af sléttunum niður með
Miklukvísl. Heitir þar Illaver, og
mun það draga nafn af því, hversu
illt er þar yfirferðar fyrir bleytu
sakir. Hefi ég þegar lýst flesjum
þessum. En ekki get ég skilizt svo
við þessa frásögn,að getaekkiNaut-
hagans að nokkru. Haginn er dá-
lítill gróðurblettur, efst í gróður-
flesjunum á austurbakka Miklu-
kvíslar. í honum miðjum eru heit-
ar uppsprettur. Taldi ég þar alls
20 uppsprettuaugu, og var hitinn
í þeim 22—45° C. Vatnið úr þeim
fellur saman í dálítinn volgan læk,
er rennur í Miklukvísl. Á lækjar-
bökkunum eru hvannstóð og fjöl-
skrúðugur gróður grasa og blóm-
jurta, en gulstararengi, er fjær
dregur laugunum, svo grösug, að
það jafnast á við hin frjóustu engi
í sveitum landsins. Úti í gulstarar-
mýrinni eru einnig volgrur á nokkr-
um stöðum, og sennilega nýtur
jarðhita um allan Nauthagann, því
að í jöðrum hans verða mjög snögg
gróðurskipti. Taka þá við venju-
legar öræfamýrar og flóar, með
klófífu og hengistör, eða mosa-
þembur. Á tanga, sem skagar út
í laugalækinn, var álftadyngja. Þar
höfðu hjónin, sem áður er getið,
orpið. í dyngjunni lágu tvö fúlegg.
Reyndist það og svo, að af öllum
þeim álftahjónum, sem á leið minni
urðu í þessu ferðalagi neðan frá
byggðum, sá ég engin með fleiri en
tvo unga og mörg með aðeins einn.
Virðist svo sem vorið hafi verið
álftunum harla óhagstætt.
Miðvikudagsmorguninn 24. júlí
lögðum við af stað frá Nauthaga
vestur undir Kerlingarfjöll. Sól
skein þar uppi við jökulinn, en í
suðri og austri voru kolsvartir
skýjaflókar og skúraþykkni, sem
stöðugt færðust nær okkur og
huldu útsýn til suðurs. Meðan við
héldum vestur eftir Blautukvíslar-
eyrum þyngdi stöðugt í lofti, en svo
lengi sem við sáum til Arnarfelis
skein sól á tind þess. En brátt var
það komið í hvarf, og skömmu síð-
ar skall regnið yfir okkur í almætti
sínu. Við hröðuðum ferð okkar
sem mest við máttum, en þakklátir
vorum við í huga fyrir það, að hafa
í þessu regn- og rosasumri þó notið
góðviðris og blíðu undir Arnarfelli
hinu mikla.