Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 47

D VÖL
41
eins þögult í dómhúsinu og í kirkju.
En þegar framsögumaður þeirra
sagði: „Vér álítum, að sakborning-
urinn sé ekki sekur,“ þá fór kurr
um alla Warrenstown.
Þetta var á fimmtudaginn var.
Á föstudagsmorgun fór ég heim
nieð negrann. Síðan kom ég aftur.
Við sátum í stöðinni allan síðari
hluta dagsins og spiluðum „póker“.
Það var heitt, líkt og hina dagana,
en samt ekki alveg eins. Það var
eins og einhver hreyfing í loftinu.
Á götunum sást ekki einn einasti
hegri, en það voru smáhópar hvítra
uianna hér og þar. Ég vissi, að eitt-
hvað var á seyði og fór nærri um,
hvað það mundi vera. Ég hafði
samt ekki orð á því.
Klukkan fimm lokaði ég varð-
stofunni og fór heim. Ég sá ekki
lifandi hræðu á götunum alla leið-
iha. Það var eins og sunnudags-
kvöld. Þegar ég kom að hliðinu, sá
ég, að konan mín var að prjóna á
hyrapallinum. Vanalega hrópar hún
til mín I kveðjuskyni, en í þetta
skipti sagði hún ekki neitt, fyrr en
ég var kominn til hennar. „Mel
Britten kom hingað fyrir tíu mín-
htum“, sagði hún, án þess að líta
uPp. Mel á bifreiðaverkstæðið í
^arrenstown. Hann er góðkunn-
ihgi minn, eða „póker“-kunningi,
eins og það er kallað hér. Það var
■iafn sjálfsagt, að hann kæmi til að
spyrja eftir mér eins og að konan
hhn firtist við það.
„Kom hann?“ sagði ég. „Hvað
var hann að fara?“
„Hann sagðist mundi koma aftur
eftir kvöldmat“, sagði konan mín
og hleypti í brúnirnar um leið og
hún leit á mig.
„Jæja“, sagði ég, „það verður
varla til meins“.
„Ef til vill ekki,“ sagði hún, „en
farðu nú ekki að flækj a þig I neinu,
sem ef til vill gæti orðið einhverj-
um til meins.“
„Ég er enginn bjáni, Martha.“
„Ég vona ekki, Willy,“ sagði hún.
Eftir kvöldmat kom Mel, eins og
hann hafði sagt konunni minni, Ég
heyrði, að hann stöðvaði bifreið-
ina sína fyrir framan húsið.
Nokkrum augnablikum síðar kom
hann inn í setustofuna.
„Gott er blessað veðrið, Mrs.
Grouse," sagði hann.
„Vist er það,“ sagði hún.
Við sátum og spjölluðum saman í
nokkrar mlnútur. Ég sá, að Mel
vildi tala við mig einslega, svo að
ég bað hann eftir nokkra stund að
koma fram í eldhús og fá sér bjór.
Þegar ég hafði lokað hurðinni, var
hann ekki seinn á sér að komast að
efninu.
„Ertu nokkuð að gera í kvöld,
Willy?“ sagði hann.
„Ekki getur það heitið,“ sagði
ég.
Mel fékk sér skvettu af bjór.
Hann drakk alltaf úr flöskunni.
„Kannske þú værir til með að
koma með okkur?"