Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 45

D VÖL
39
honum það; það var að sjá, að
hann hefði sjálfur feginn farið úr
dómarakápunni, ef hann hefði
getað.
Þegar Matt var kominn úr jakk-
anum og búinn að losa um háls-
línið, tók hann til máls. Hann
rakti alla sögu málsins og kall-
aði síðan á Milly í vitnastúkuna.
Á eftir henni komu sex vitni. Þau
svöruðu Matt fljótt og greiðlega,
eins og þau hefðu verið æfð í því
fyrirfram. En þrátt fyrir það var
næstum liðið fram að hádegi, áður
en hann lét kalla negrann fram.
Skarði var hræddur, og honum var
heitt; hann var stöðugt að þurka
framan úr sér með stórum, rauðum
tóbaksklúti. Matt lagði fyrir hann
fjölda spurninga, og flestum þeirra
svaraði negrinn með jái eða neii.
„Hefirðu nokkurn tíma þekkt
hvítar konur,“ sagði Matt.
„Nei, herra minn“, sagði negrinn,
hélt að hann meinti, hvort hann
hefði haft náin kynni af þeim.
„Ertu nú viss?“
„Já, herra, alveg viss“, sagði
hann.
„Jæja þá“, sagði Matt, „hvernig
var það með Mrs. Taffe?“ Mrs.
Taffe bjó í Warrenstown og hafði
negrinn unnið hjá henni einhvern
tíma.
„Jú“, sagði Skarði og leitaði eftir
orðum, „það er nú annað mál. Það
er tvennt ólíkt“.
„Hvað? Hvernig?“ urraði Matt.
>,Þú þekktir hana?“
„Já, herra“, sagði negrinn þreytu-
lega.
Allt í einu verður Matt vingjarn-
legur og hallar sér fram yfir grind-
urnar. Þegar Matt er í þeim ham,
boðar það engum gott.
„Segðu mér, Sam“, segir hann
eins og hann væri að tala við barn.
„Þér gezt vel að hvítum konum.
Þær eru skemmtilegar".
„Já, Mr. Harris“, sagði negrinn.
„Skemmtilegri og- fallegri en þær
svörtu?“ Matt hallaði sér yfir stól-
bríkina og talaði í hálfum hljóðum,
eins og það væri leyndarmál þeirra
í millum.
Negrinn var rétt í þann veginn
að svara „já“ aftur, en þá þaut
Donovan á fætur og mótmælti,
spurningin kæmi málinu ekkert við.
Eftir það lét Matt negrann fara
og sneri máli sínu til kviðdómsins.
Hann talaði sig upp í æsingu; æ
hærra og hærra. Hann hrópaði há-
stöfum um heiður hins hvíta kyn-
stofns og skírlífi konunnar.
„Þér, konur og menn, hafið verið
kosin“, sagði hann, „til þess að
rétta við, ekki einungis álit þess-
arar vesalings stúlku, heldur og
heiður hvítra manna“. Klukkan
var orðin um eitt og dómarinn
gerði hlé á réttarhöldunum.
Við ruddum ekki dómsalinn.
Flestir höfðu nesti með sér. Ban-
ana, smurt brauð og kalt kjöt. Þeir
borðuðu úr kjöltum sínum. And-
rúmsloftið var orðið fúlt, en fæstir
tóku eftir því; þeir skemmtu sér of