Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 19

DVÖL
13
mörgum smátjörnum. Fram úr
jökuluröinni falla ótal lækir og
kvíslar, sem safnast saman fyrir
ofan jökulgarðinn og brjóta í hann
skörð á nokkrum stöðum og falla
síðan niður á sléttuna fyrir framan
hann. Garðurinn er dálítið mishár,
vestast er hann 2—3 metrar, en er
lengstum nálægt 10 metra hár, en
lækkar á ný austan til. Leið okkar
lá eftir garðinum og framan í hon-
um. Hann myndar nálega einu
greiðu leiðina þarna austur með
jöklinum, því að enn mun jökul-
urðin sjálf lítt fær með hesta, og
sléttan framundan er næsta tor-
fær fyrir bleytu sakir.
Óvíða hittast skarpari andstæður
en við þenna gamla jökulgarð. Inn-
an við hann liggur ördeyða jökuls-
ins og urðin nýja, þar sem enn sést
varla stingandi strá. í dældinni
ofan við hann eru að vísu nokkrir
gróðurtoppar af narfagrasi, ein-
hneppu og rauðstör, sem oftast eru
meðal hinna fyrstu brautryðjenda
gróðurs á úrsvölum jökulleirum.
En framan í garðinum í brekku
þeirri, er frá veit jökli, en blasir við
sólu, er gróður svo stórvaxinn og
fríður sem komið væri í vel rækt-
aðan skrúðgarð. Þar eru hnéhá
kjörr gulvíðis og loðvíðis, mittis-
til axlarhá hvannstóö, en mesta
furðu vekja þó burnirótarbreið-
urnar. Burnin þekur þarna brekkur
og bolla hnéhá og víða svo þétt-
vaxin að varla kemst þar annar
gróður að. Hún var um þessar
mundir hvarvetna í blóma, og vörp-
uðu gulir blómsveipar hennar ljóma
á umhverfið. Auk þessara tegunda
vex þar gnótt af smjörgrasi, barna-
rót, fíflum, geldingahnappi og ljós-
bera. Allur hefði þessi gróður, sakir
litauðgi sinnar og þroska, sómt sér
hið bezta undir suðrænni sól, en
hér óx hann samt í örskotshelgi
jökla og auðnar. Það væri hollt
hverjum þeim, sem vantrú kynni
að hafa á gróðurmætti islenzkrar
moldar, að litast um í blómstóðun-
um undir Arnarfelli. Allvíða er
garðurinn og gróðurbreiðurnar slit-
in sundur, þar sem jökulkvíslarnar
hafa rutt sér braut. Alls töldust
mér þær vera rúmlega 10, en vera
má, að einhverjar hafi fallið úr.
Fáar þeirra eru torveldar yfirferð-
ar, en tefja þó nokkuð förina.
í miðjum Múlunum riðum við
allt í einu fram á tjald, sem stóð
þar í laut, umgirt hávöxnu hvann-
stóði. Þar bjuggu tveir mæðiveiki-
varðmenn, þeir Ólafur frá Skriðu-
felli og Sigurður á Ásólfsstöðum.
Bar það jafnt að, að við stigum af
baki við tjaldið og steypiskúr dundi
úr lofti. Tóku tjaldbúar okkur með
virktum og buðu okkur í skjólið
og brátt fór að hvína í prímusnum
undir kaffikatlinum. LeiÖ tíminn
fljótt við skraf og skemmtan, og
pað, sem bezt var, að þegar við
höfðum drukkið kaffið, létti skúr-
inni, og sólin skein á ný í heiði. En
því urðum við að heita að koma við
í tjaldinu, er við héldum heim um
kvöldið, og var það auðsótt mál.
Skammt austan við endann á