Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 12

6
D VÖL
viðkvæmni; hatur, samúð og kær-
leikur — allar þessar tilfinningar
toguðust á í hjarta hennar og háðu
tryllta baráttu. Mannfjöldinn
kraup á kné.
„Jesús, Jesús,“ hrópaði Zia Bat-
óra og huldi andlitið í höndum
sér. „Heilaga guðsmóðir, miskunna
þú mér, miskunna þú mér.“
Hún fann augu dóttur sinnar
hvíla á sér og var lostin ósegjan-
legum harmi. Hana sárlangaði til
þess að kyssa kinnar dóttur-dótt-
ur sinnar, og á sama augnabliki
greip hana löngun til að reka höf-
uð barnsins í steinvegginn. Sadurra
hafði auðsjáanlega komið með
það í þeim tilgangi, að róta upp
í gömlum glæðum, og óvinir henn-
ar hugsað um þá auðmýkingu, er
hún yrði að þola með ánægjubros
á vör!
„Heilaga guðsmóðir." Þetta var
sálarkvöl! Ætlaði guðsþjónustan
aldrei að enda. Óttablandin for-
vitni læsti sig um hug hvers
manns. Konur urðu örmagna af
hitasvækju og þreytu. Gamanleik-
ararnir og götusalarnir höfðu
meira að segja ruðst inn í kirkjuna.
Ziu Batóru lá við köfnun undir
þunga hattinum sínum og löngu,
dökku slæðunni. Hún varð þess
vör, að henni var ýtt alveg að
bekknum, sem Sadurra stóð á.
Geðshræring hennar fór vaxandi
vegna óttans við hið yfirnáttúr-
lega. Hún var sannfærð um, að
allir umhverfis hana veittu því at-
hygli, að hún titraði.
Loks heyrðist lágt hljóð frá
mannfjöldanum. Stúlkan, sem
haldin var illum anda, var leidd
inn, og Zia Batóra sá henni bregða
fyrir. Litli, magri líkaminn var
klæddur í alsvört föt. Á augu
hennar sló einhverjum annarleg-
um, hörðum blæ, og af þeim staf-
aði ónáttúrlegri birtu. Stúlkan
var bundin, en hún gerði enga til-
raun til að veita viðnám, og ekk-
ert hljóð heyrðist frá henni.
Þegar lokið var andasæringun-
um og róðukrossinn var borinn til
hennar, til þess að hún kyssti
hann, hljómaði um kirkjuna níst-
andi óp, sem virtist koma frá illa
andanum í stúlkunni. Allir urðu
náfölir og héldu niðri í sér and-
anum. Stúlkan sló til róðukross-
ins og hrækti á hann og þuldi
ógreinilegar bölbænir fyrir munni
sér án afláts.
Við altarisgrindurnar lá kona á
bæn. Það var móðir stúlkunnar.
Það mátti greinilega heyra þung-
an ekka og krampakenndan grát
hennar. Skyndilega fann Batóra,
að mildin var að ná tökum á
hjarta hennar, og hún fann til ó-
venjulegrar samúðarkenndar í
brjósti sér til hinnar sárhryggu og
sorgbitnu móður.
Mannfjöldinn, sem hafði jafn-
að sig eftir hræðsluna, var nú
ekki lengur þögull, og ósamkynja
kliður bergmálaði og endurómaði
frá veggjum kirkjunnar. Þegar
hávaðinn óx, fannst Batóru hún
allt í einu heyra kallað nafn