Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 51

D VÖL
45
anum og fæturnir sneru út, en ekki
inn, eins og þeir hefðu átt að gera.
Hann hélt ennþá um riffilinn. Það
var stórt sár ofan á höfðinu; blóð-
ið seytlaði ofan í hnakkagrófina.
Jed tók um úlnliðinn. „Hverju vilj-
ið þið veðja?“ sagði hann. Enginn
svaraði. „Hann raknar við aftur,“
sagði Jed og sleppti honum. „Það
þarf meira til að drepa negra.“
Við bárum hann að bifreiðunum.
Hann var ekki þungur, en það var
óþægilegt að bera hann, því að við
vildum ekki ata fötin okkar út
í blóði. Ég tók í annan hand-
legginn, Mel tók í hinn og ein-
hverjir aðrir tóku í fæturna. Þann-
ig bárum við hann eins og hengi-
rekkju. Höfuð hans hékk niður og
straukst við jörðina, eins og háls-
inn væri brotinn. Ég var feginn, er
við komumst að bifreiðunum.
Við létum hann á gólfið í bif-
reiðinni hans Mels; það var elzti
bíllinn. Mel andæfði þessu, en það
var enginn tími til að jagast um
það. Okkur var áríðandi að komast
af stað, áður en einhver kæmi. Ég
vafði nokkrum pokum um höfuðið
á honum. Síðan settist ég fram í
hjá Mel. Við ókum af stað.
Það virtist eins og heil klukku-
stund liði, áður en við ókum inn
á akurinn aftur; ef til vill hafa það
aðeins verið tiu mínútur. Á hliðar-
brautinni heyrðum við skrokkinn á
negranum hossast upp og niður i
hvert sinn, sem við rákumst á ó-
jöfnu. Ég leit eftir honum öðru
hvoru. Hann hreyfði sig ekki alla
leiðina.
Meðan við vorum í burtu, höfðu
hinir komið fyrir kaðli á stórri
grein á álmtrénu. Við sáum þá
undir eins og við komum inn á ak-
urinn. Þeir stóðu í einum hóp. —
Tunglið var í fyllingu, og þeir litu
út eins og vofur með pokana á
hausúnum. Það var bjart, næstum
því sem dagur væri. Mel stöðvaði
bifreiðina undir álmtrénu. Við
drógum negrann út og lögðum
hann hjá aurhlífinni. Hann var
ennþá meðvitundarlaus. Einhver
kom með benzínbrúsa og skvetti
benzíninu yfir föt negrans. Allir
stóðu hjá og horfðu á. Við vorum
að bíða eftir því, að Skarði rakn-
aði úr rotinu, svo að okkur veittist
hægra að koma honum upp.
Lyktin af benzíninu hlýtur að
hafa hrifið. Áður en maðurinn var
búinn að væta fötin hans, hreyfði
negrinn annan fótinn dálítið. Síð-
an stundi hann og lyfti sér lítils
háttar. Hann hristi höfuðið og
reyndi að nudda blóðið úr augun-
um. Jed gekk til hans. „Líður þér
betur, surtur?“ sagði hann. Negr-
inn anzaði ekki. Hann hélt bara
áfram að hrista höfuðið.
„Jæja, piltar,“ sagði Jed og sneri
sér til okkar hinna, „komið og
hjálpið mér.“
Joe Wilson gekk til hans. Þeir
tóku undir hendurnar á hon-
um og lyftu honum á fætur. Hann