Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 77

D VÖL
til skila, komst það upp, og ég
varð að biðja fyrirgefningar á
„gleymsku“ minni. En það var illt
að eiga enga aura. Og allt í einu
fór Amor líka að gefa peninga af
sér. Það var eins og hann vildi ekki
vera síðri en hans virðulegi bróðir.
Og þetta var að þakka þeim eina
eiginleika, sem eftir var af hans
upprunalega eðli.
Hópurinn lá jórtrandi lengst úti
í haga. Ég sat milli hornanna á
Amor og söng ákaflega dapurlega
vísu um ástasorgir og danglaði með
berum fótunum í granirnar á hon-
um eftir hljóðfallinu og var í bezta
skapi. Hann lét sem ekkert væri;
lokaði aðeins augunum við og við.
En allt í einu reisti hann haus-
inn, svo að ég valt aftur af honum,
og spratt á fætur.Þetta stóra, hæg-
gerða dýr var allt í einu gripið æði.
Hann hljóp fram og aftur, hnus-
aði út í loftið og tók svo stefnu á
hliðið, sem lá heim að Langde. Ég
hrópaði á hann, öskraði nafn hans
hvað eftir annað, en hann heyrði
það ekki, tók ekki eftir neinu. Þá
hljóp ég af stað til þess að elta
hann og hugsaði honum þegjandi
þörfina. í rauninni var það stór-
kostleg smán fyrir mig, að hann
skyldi ekki hlýöa mér. Og enn þá
meiri yrði hún, ef hann slyppi heim
til bændanna. Ef svo færi, yrði
hann settur í hald, og húsbóndinn
yrði að kaupa hann út með 66 aur-
um.
Uppi við hliðið kom ung stúlka í
hós. Hún hafði skjalatösku undir
71
handleggnum og teymdi hund 1
bandi. Ég hafði áður séð hana fara
framhjá og hélt, að hún væri frá
stórbýli í grenndinni. Með sjálfum
mér nefndi ég hana söngmeyna.
Venjulega ók hún í léttivagni.
En nú tók hún til fótanna, eins
og dauðinn sjálfur væri á hælun-
um á henni.
„Hjálp, hjálp! Stóra nautið þitt
ætlar að ráðast á mig“, æpti hún
viti sínu fjær af hræðslu.
Þó var Amor nú ekki nema uxi,
og ég þegar kominn fyrir hann.
Reyndar lét hann eins og hann
væri nú orðinn tarfur aftur eða
hefði vélað eðli Jehóva frá honum
og í sig. Hann fnæsti, otaði horn-
unum og skók hausinn, eins og
hann hefði hundinn þegar á horn-
unum og léki sér að því að kasta
honum í loft upp og grípa hann
með þeim aftur.
Ég varð að lemja hann á hornin
með lurknum minum til þess að
sefa hann. Hornaræturnar eru við-
kvæmasti staðurinn á nautinu. Ég
kenndi í brjósti um Amor, en það
voru ekki til önnur ráð, sem dugðu.
Hann hnaut á annað hnéð og baul-
aði af sársauka; svo sneri hann
undan og skokkaöi aftur til hinna
gripanna, með hausinn skældan út
á hlið, ekki sérlega hetjulegur.
Ég fylgdi ungfrúnni heim undir
bæinn. Fyrir það fékk ég tíu aura.
Þessir tíu aurar kostuðu mig
mikla sjálfsafneitun, því að ég
þurfti að halda í hönd stúlkunn-
ar alla leiðina; annars sagðist