Dvöl - 01.01.1941, Blaðsíða 16
á dauðans för, — og farið höndum grófum
um fjallsins kirkjugrið.
Og síðan þá er d'igg vor drifin blóði
og draumur landsins blekking ein,
og síðan flýgur fugl hinn vegamóði
*em fjarst hann getur minni rein.
Því finnst mér, systir, lögð í auðn og eyði
hver átt, og síðan þá —
já, síðan þá er þetta gömul heiði
svo þögul, köld og grá.
Ó, manstu, manstu, er storkna tók á steinum
hver straumur runnins heiftarblóðs?
Á eftir sverðadyni og dauðakveinum,
þá djúpu kyrrð, án nokkurs hljóðs,
er sól í vestri glæsti grimman dauðann,
í gullinfegurð brann,
og lagði í kærleik kyrtil skarlatsrauðan
um konumorðingjann?
Er gneipir skuggar gengu af sólbrún dauðri,
hve geigvæn auðnarþögnin var?
Sem náhroll setti að nepjuköldu hauðri,
og nóttin kom og reisti þar
sinn véfstól milli votra urðarsteina
og vökustörfin hóf
og rauðum litum raunasögu eina
í rökkurdúkinn óf.