Dvöl - 01.01.1941, Síða 56

5Ö
framan við það brann ljós milli
blómvanda, sem færðir höfðu ver-
ið hinum látna að gjöf. Yfir altar-
inu hékk íburðarmikið líkneski af
gyðju miskunnsemdarinnar. Hún
var með mánabaug um höfuðið.
Þegar pilturinn hafði matazt,
mælti stúlkan: , Ég get ekki boðið
þér gott rúm, og flugnahengið er úr
pappír. í þessu rúmi er ég sjálf vön
að sofa, en- í nótt hefi ég svo mörg-
um störfum að gegna, að ég hefi
ekki tíma til þess að leggja mig.
Mig langar til að biðja þig að not-
ast við þetta, því að ég get ekki
veitt þér betri aðbúð.“
Honum skildist nú, að hún. bjó
þarna alein, einhverra hluta vegna,
og lét honum af fúsum vilja í té
einu sængina með svona elskulegri
viðbáru. Hann maldaði kurteislega
í móinn og vildi ekki þekkjast svo
öfgafulla gestrisni og kvaðst vel
geta sofið einhvers staðar á gólf-
inu; flugurnar kærði hann sig koll-
óttan um. En stúlkan svaraði hon-
um með myndugleika eldri systur,
að hann yrði að fella sig við óskir
hennar. Hún hefði raunverulega
verk að vinna, og henni væri kært
að fá að vera ein sem fyrst. Hún
liti svo til, að hann væri maður
kurteis, og hún vænti þess, að hann
leyfði sér að haga öllu að geðþótta
sínum. Við þessu gat hann engum
andmælum hreyft, sængin var að-
eins ein, og konan er drottning
hússins. Hún breiddi nú dýnu á
gólfið, sótti viðarkodda, festi upp
flugnahengið og kom stórri renni-
hlíf fyrir milli sængurinnar og alt-
arisins. Síðan bauð hún honurn
góða nótt á þann hátt, að hann
skildi gerla, að nú vildi hún, að
hanþ gengi til náða undir eins. Og
það gerði hann, en nauðugur þó.
Hann var í öngum sínum yfir því
b VÖL
ónæði, sem hann hafðl gert henni
gegn vilja sínum.
III.
Ferðalanginum unga varð hvíld-
in ljúf, þótt honum væri óljúft að
níðast á góðsemi stúlkunnar. Hann
hafði varla hallað höfðinu á við-
arkoddann, þegar svefninn sigraði
hann, svo úrvinda var hann af
þreytu.
En hann hafði skamma stund
sofið, þegar hann hrökk upp við
einhvern hávaða. Það var auð-
heyranlega fótatak, þó ólíklegt því
að gengið væri um með hægð.
Fótatakið var hratt, næstum tryll-
ingslegt. Honum datt 'í hug, að
ræningjar hefðu brotizt inn í
húsið. Nokkur ótti greip hann,
einkum vegna stúlkunnar góðu,
sem hafði auðsýnt honum svo
mikla gestrisni. Dálitlar raufir,
sem brúnt net var ofið í, ekki ólík-
ar gluggum, voru á flugnaheng-
inu. Hann skyggndist út um eina
raufina, en sá ekkert, því að hina
háu rennihlíf bar á milli hans og
þess, sem á kreiki var fyrir fram-
an. Honum flaug í hug að hrópa,
en skildi jafn skjótt, að það var
bæði gagnslaust og heimskulegt,
ef hætta var á ferðum, að veita
vitneskju um nærveru sína, áður
en hann vissi, hverju fram var að
vinda. Skarkalinn, sem olli geig
hans, hélt áfram og varð dular-
fyllri og ókennanlegri. Hann var við
hinu versta búinn og ætlaði hik-
laust að hætta lífi sínu til þess að
verja hina ungu húsmóður, ef
nauðsyn bæri til. Hann klæddi sig
í skyndi, skreið ofur hljóðlega
undir hengið og gægðist fram fyr-
ir rennihlífina. Hann undraðist
stórum það, sem hann sá.
Fyrir framan uppljómað altarið