Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 27

D VÖL
169
Innan við girðinguna lá grind-
horuð kýr, og sóðalegur grís var að
róta upp moldinni í húsagarðin-
um, því að hlið hans hafði verið
skilið eftir opið. í miðjum húsa-
garðinum stóð autt rúmstæði, og
náttklæði dánu konunnar lágu á
garðgrindunum. Brotatimbur úr
kofanum lá þar á víð og dreif. í
brákaðri gluggagrindinni stóð lít-
ill baukur úr birki með smyrslum
í. Gluggarúðurnar, sem enn voru
eftir í grindinni, voru sprungnar
og óhreinar. Það var auðséð á öllu,
að landnámsmaðurinn hafði reynt
að bjarga sér eftir beztu getu
þarna í óbyggðinni. Dálítill akur-
blettur hafði verið ræktaður
þarna, og skógurinn ruddur af
nokkru svæði. En svo hafði ein-
yrkjanum auðsjáanlega ekki unn-
izt tími né þrek til meiri fram-
kvæmda. Hann hafði fellt birki-
skóginn umhverfis kofann neðan
til í ásnum og ræktað dálítinn
engjablett við ásfótinn. En að baki
kotinu, ofar í ásnum, reis greni-
skógurinn enn eins og ógnandi
múr. Þar hafði einyrkinn orðið að
láta staðar numið.
Ég stóð langa stund í garði hins
eyðilagða húss. Vindurinn hvein
ömurlega í skóginum, og byssu-
hólkurinn minn blístraði við eyra
hiér, sárt og skerandi.
Hlutverki landnemans var lokið.
Hann átti hér ekkert ógert fram-
ah Lind krafta hans og starfs-
þrár var þorrin. Eldur augna hans
var kulnaður, og sjálftraust fyrstu
hjúskapardaganna var frá honum
vikið.
Seinna kemur einhver annar og
sezt að í rjóðrinu, þar sem kotið
hans stóð. Ef til vill verður ham-
ingjan honum hliðhollari. Byrj-
unin verður heldur ekki eins örð-
ug, því að þarna er dálítið rjóð-
ur, en ekki þéttur skógur ósnort-
inn af manna höndum. Hann get-
ur byggt bjálkakofann sinn á
gömlum grunni og sáð í akurblett-
inn, sem búið er að brjóta og
rækta fyrir hann. Kannske verð-
ur þetta með tímanum myndarleg-
asta býli, og ef til vill vex hér
smátt og smátt upp dálítið þorp.
Og þá mun enginn hugsa um
þau, sem fyrst stungu hér páli í
jörð og reistu hér bú og lögðu í
það allt sem þau áttu — sitt óbug-
aða æskuþrek. Þau voru eins og
börn — lítill drengur og lítil stúlka.
En þannig er fólkið, sem numið
hefur óbyggðir Finnlands og breytt
þeim í frjóa akra. Ef þau, sem
þessi saga getur, hefðu dvalið á-
fram á prestssetrinu — hann
fjósamaður og hún vinnukona —,
hefði líf þeirra kannske orðið auð-
veldara, öruggara og gleðiríkara.
En skógarásinn við mýrarfenið
hefði áfram verið ónuminn og ó-
ræktaður, og moldin þar haldið á-
fram að næra hinn villta skóg.
En þegar kornstangirnar blika