Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 68

210
DVÖL
inn. Gitanó spratt á fætur og greip eltiskinnspjötlu og reyndi að breiða
hana yfir hlutinn í keltu sinni, en skinnið rann ofan á gólf. Jói var
gáttaður yfir því sem Gitanó hélt á í hendinni: þráðmjór glampandi
rýtingur með gylltri hjaltabjörg. Blaðið var eins og daufur ljósgeisli.
Hjöltun voru stungin og haglega útskorin.
„Hvað er þetta?“ spurði Jói.
Gitanó horfði bara á hann reiðilegum augum, og tók eltiskinnið af
gólfinu og vafði því þétt um hið fagra vopn.
Jói rétti út höndina. „Má ég skoða hann?“
Augu Gitanós tindruðu af reiði og hann hristi höfuðið.
„Hvar fékkstu hann? Hvaðan er hann?“
Gitanó horfði hvasst á hann, eins og hann væri að hugsa sig um.
„Faðir minn gaf mér hann.“
„En hvar fékk faðir þinn hann?“
Gitanó leit á eltiskinnsböggulinn sinn. „Ég veit það ekki.“
„Sagði hann þér það aldrei?“
„Nei.“
„Hvað gerirðu með hann?“
Gitanó leit forviða á Jóa. „Ekkert. Ég geymi hann bara.“
„Má ég ekki fá að sjá hann aftur?“
Gamli maðurinn vafði hægt utan af gljáandi blaðinu og lét ljósið
skína á það eitt augnablik. Svo vafði hann utan um það aftur. „Farðu
nú. Ég vil fara að hátta.“ Hann slökkti ljósið áður en Jói hafði lokað
dyrunum til fulls.
Þegar Jói gekk aftur heim að bænum skildi hann það vel að hann
mátti engum segja frá rýtingnum. Það væri hræðileg synd að segja
nokkrum frá honum, því að það væri brot á einlægum trúnaði. Trúnaði
sem væri glataður ef hann ljóstraði þessu upp.
Á leiðinni yfir dimman garðinn mætti Jói Billa Búkk. „Þau eru far-
in að undrast um þig,“ sagði Billi.
Jói laumaðist inn í dagstofuna, og faðir hans sneri sér að honum.
„Hvar hefur þú verið?“
„Ég skrapp bara út til að gá í nýju rottugildruna mína.“
„Það er kominn háttatími fyrir þig,“ sagði faðir hans.
Jói varð fyrstur í morgunmatinn daginn eftir. Svo kom faðir hans, og
Billi Búkk síðastur. Frú Tiflín gægðist inn úr eldhúsdyrunum.
„Hvar er gamli maðurinn, Billi?“ spurði hún.