Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 37

DVÖL Í76
Þó framsceknin vekti i víkingsins lund,
hver vöðvi sér miskunnar t>aö.
Faðmlögum vœrðar hann vísaði á bug,
vörina öeit ’hann og hét á sinn dug.
Drottinn, sem leitt hafði ’hann dauðanum frá
í djúpinu sky Idi þess sannanir fá,
að lífgjöf hann virti og liefði þann hug,
sem hœgt vœri’ að reiða sig á.
HÁLLGR. JÓNASSON:
lólarla^ við Faxaflóa
Vermir blœinn, völl og hólt
verpur bceinn gljáa;
eftir daginn ekur sól
út á sœinn bláa.
Geislarjóð þú fegrar fjöll
feðraslóðar minnar.
Laugast blóði Esjan öll
aftanglóðar þinnar.
Sýnist hik á sólarför
— scerinn hvikur blánar —
er hún stikar yztu skör
úti í bliki Ránar.
Greiptu hvarma glöð og hrein
gullinbjarma flosi.
Djúpra harma mýktu mein
mildu varma brosi.