Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 31

DVÖL
173
hin bláu vötn, með himininn yfir
höfði sér, — þá gat hann aldrei
fundið út af hverju mennirnir
hugsa.“
„Nei.“
„Aldrei----“.
Gamli maðurinn stóð upp, tók
stafinn og hattinn sér í hönd og
gekk út að dyrunum.
Þá spurði gamla konan með keim
af hræðslu í röddinni:
„Eiríkur, höfum við ekki jafnan
haft fátæka hjá okkur?“
Gamli maðurinn sneri sér hægt
við.
„Fátæka?"
Svo varð vandræðaleg þögn.
„Ég meina, hvort við höfum
nokkuð verið verri við aumingja
en bara aðrir?“
„Jóhanna.“ — Gamli maðurinn
var nú skyndilega orðinn ákveðn-
ari á svip. „Jóhanna. — Ég get sagt
Þér það, að ég er ekki fær um að
svara slíku. Spurðu hana Veigu
gömlu. — Spurðu hana Stínu.“ Svo
sneri hann sér að myndunum á
veggnum yfir sófanum. — „Ég lifði
einn af börnunum heima.“ Þetta
sagði hann í lágum hljóðum. Hann
^ró seiminn. Og alltaf var tónninn
sá sami.
„Stína er nú dáin, sálin sú arna,“
sagði gamla konan, næstum því
hieð ekka.
,Já, — hún er nú víst dauð,“
sagði gamli maðurinn. „En Veiga
^an þó líklega eftir þér, ef þú hef-
ur gefið henni,“ sagði gamli mað-
urinn.
Þá varð dálítil þögn. Gamla kon-
an sneri sér aftur út að gluggan-
um, fitlaði við hvíta gardínuna og
sagði lágt:
„Við vorum aldrei rík, Eiríkur, —
við höfðum áreiðanlega ekki efni
á því að gefa. Eða finnst þér það?“
Maðurinn hennar svaraði ekki.
Eftir góða stund gekk hann að
henni, þar sem hún stóð við glugg-
ann og var orðin lotin.
„Jóhanna mín.“ — Hann komst
ekki lengra, því að hún sneri sér
snöggt við.
„Eiríkur, hvað? —“
Hann gekk hægt út að dyrunum
með hendur fyrir aftan bak. Svo
sagði hann:
„Hver á að erfa okkur? Ættin
er dáin út, við erum barnlaus.“
Konunni varð litið á köttinn við
borðið.
„Ég veit það ekki. — Ég hef
ekkert hugsað út í slíkt. — Mér er
svo sem sama.“ Svo bætti hún við
eftir litla stund: „Ég veit ekki hver
hefur gagn af eignum okkar. Við
eigum ekkert.-----Svo er manns
ekkert minnzt þó maður gefi allt
eftir sig. — Manni er ekkert þakk-
að. —-------Sumir gefa félögum,
eða kirkjum. Nú eru allir að gefa
kirkjum.--------Ég veit ekki-----
—Hún neri hendur sínar. Henni
var kalt. En gamli maðurinn varð
íbygginn á svip.