Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 52

194
DVÖL
anna. Slíkan frið, slíka unaðs-
sæld hafði barnsfæðing í íör með
sér.
Prestinum fannst að visu full-
nærri vesalings stúlkunni höggv-
ið með þessu. Én hann varð að
finna lykilinn að hjarta hennar.
,Hún var vön að vera nærri því
hreyfingarlaus, þegar hann var
inni hjá henni, nú sat hún á hækj-
um sér, reri ákaft í gráðið og lyfti
öðru hverju höndunum, eins og
hún vildi hrinda honum frá sér.
Að síðustu lokaði hún augunum
og lét bugast. Þá tók hann brúð-
una upp úr vasanum, lagði hnaa
í keltu hennar og fór.
Páll Rytter var margfróður og
þaullesinn í fornum fræðum. En
hann gerði sér þó alveg sérstakt
far um að öðlast þá lifandi mann-
þekkingu, sem ekki verður ausið
úr dauðum bókum. Það var svo-
lítið gægigat á hurðinni, og hann
langaði að vita, hvort Sesselja
væri gædd mannlegum tilfinning-
um.
Hún sat kyrr og skimaði ögn í
kringum sig. Þegar hún þóttist
gengin úr skugga um, að enginn
væri nálægur, rétti hún úr sér
og tók brúðuna á milli handanna,
líkast því sem hún væri að lyfta
fuglsunga upp úr hreiðri. Hún hélt
brúðunni langt frá sér og hampaði
henni — það var barnið, sera
spriklaði af löngun eftir faðmi
móður sinnar. Hún kastaði flóknu
hárinu aftur á herðarnar, velti
vöngum brosandi og raulaði fyrir
munni sér. Svo faðmaði hún brúð-
una að sér ög lagði haha við brjóst-
ið, Og nú sát hún og reri sér í
sífellu, lokaði augunum og laut
höfði. Birtan frá stengdum glugg-
anum féll beint niður á hana.
Þegar presturinn kom aftur
næsta dag og vildi tala um Jesú
og litlu börnin, fékk hann ekki
boðað fagnaðarerindi sitt. Stúlkan
greip fram í fyrir honum. Hún
þreif í hann, kraup á kné og faðm-
aði fætur hans.
„Gefðu mér barn — bara einn
einasta dag! Lifandi barn! Þú ert
mér svo góður. Færðu mér barn!
Bara einn klukkutíma. Þá lofa ég
að snúa til afturhvarfs. Ég skal
gera allt, sem þú vilt. Bara, ef þú
færir mér barn!“
Presturinn vildi reisa hana á
fætur. Hann vildi tala um fyrir
henni. En hún lét sér ekki segjast.
Hann varð að leggja árar í bát.
Hann var gamall, og hún var ung.
Hún bar hann ofurliði með nauði
sínu. Hann gat ekki fengið af sér
að kalla á fangavörðinn. Hann vildi
ekki sjá hana bugaða með hörku.
Því að það var manneskjan, sem
æpti, ekki dýrið. Það var móðir,
sem grátbað í sárustu neyð sinni.
Hann stundi upp loforði um upp-
fyllingu bónar hennar. Þá sefaðist
hún.
Gamli presturinn átti þung spor