Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 14

156
D VO Tj
Því allt það sem bezt er, — hvar á það sér hœli? —
í urðarhrönn gilsins þröngs!
Því var holað þar niður, um nótt, svo það gleymdist,
nafnlaust, — án prests og söngs.
Gleymdist? — Nei, dagarnir urðu að árum
og enn þá vitjar hann mín
og einkum á kvöldin, draumurinn duldi,
þegar dimmir og máninn skín.
Og vekur minn sefa og rœnir mig rónni
meðan rökkrið drífur á byggð
og hrímrósin grær á gröf minna blóma
í geislum frá mánans sigð.
Og svo mun það œ meðan sál minni endist
saknaðartregi og þrá, —
hann kemur úr urðinni og krefst þess að rætast,
þegar kvöldhúmið dettur á.
í garðinum rökkvar, — þei, — gekk einhver fram hjá? —
/r»i o ,
Ég greindi eins og skóhljóð hans. —
Nei, vertu ekki að hlusta, — það er vindblœr, sem rjálar
við visinna blóma kranz.