Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 25

D VÖL
167
þessara ungmenna voru tengd ó-
byggðinni og heimilinu, sem þau
ætluðu að stofna þar.
Allir urðu sem steini lostnir og
nóg var um hrakspárnar, þegar þau
sögðu upp vistinni eitt vorið og
kváðust ætla að fara að búa.
„Næturfrostin eru svo mikil
þarna, að það er ómögulegt að
rækta neitt, og þið kafnið í skuld-
um. Svo hlaðið þið niður börnum,
og hér er meira en nóg af þurfa-
lingum.“ En þau höfðu hugsað ráð
sitt vandlega í fimm ár og þessari
ákvörðun varð ekki breytt. Prest-
urinn neyddist til þess að lýsa með
þeim, og um haustið fóru þau úr
vistinni.
Veturinn, sem í hönd fór, voru
þau þó til húsa hjá prestinum.
Villi hamaðist við að byggja
bjálkahúsið, en vann þó nokkuð
hjá prestinum, og Anna hjálpaði
Prestskonunni við sauma og vefn-
að.
Brúðkaupið var haldið um hvíta-
sunnuna vorið eftir. Fólkið á
Prestssetrinu sá um allan undir-
búning og kostaði veizluna, og
Presturinn, fyrrverandi húsbóndi
þeirra, gifti þau í stóru stofunni á
Prestssetrinu. En þegar brúðhjónin
kvöddu og héldu af stað til nýja
þeimilisins, stóð presturinn við
gluggann og horfði á eftir þeim.
Hann hristi höfuðið og sagði
hiæðilega: „O-jæja, lofum þeim að
ráða og gera eins og þau geta. En
áþyggðirnar láta ekki að sér hæða,
og það þarf meira en drauma og
lífstrú tveggja unglinga til þess að
sigrast á þeim og gera sér jörð
þeirra undirgefna.“
Þannig hafa þó óbyggðir Finn-
lands verið numdar, — en samt
hafði presturinn rétt fyrir sér.
Við — unga fólkið í sókninni —
fylgdum ungu hjónunum til nýja
heimilisins. Hinn langi og bjarti
sumardagur glóði, og við gengum
gegnum skóginn. Nóttin kom, og
við dönsuðum hana á enda í nýja
bjálkakofanum. Bjálkarnir í veggj-
unum voru kvistóttir og hrjúfir og
út úr þeim stóðu óvingjarnlegar
nibbur hér og hvar. En í ásfætinum
var rúgurinn aðskjóta grænum nál-
um upp úr moldinni milli trjárót-
anna.. Unga húsmóðirin tendraði
viðarbál á hlaðinu, og í bjarma
þess mjólkaði hún kúna sína í
fyrsta skipti. Við Villi sátum á
steini og horfðum á hana í flökt-
andi eldskininu. Hún var enn þá í
brúðarkjólnum.
Villi efaðist ekki um að allt
mundi gangar að óskum.
„Ef við aðeins höldum heilsu og
næturfrostin verða ekki mikil“ —
og svo bætti hann við, eins og
hann grunaði hugsanir mínar —
„Ég veit að þetta er versta nætur-
frostabæli hérna við mýrarfenið,
en ég ryð skóginn lengrá upp í ás-
inn. og þar er forsælan ekki eins
mikil og þá er minni hætta á ferð-
um .... Já, það er nokkuð kvöld-