Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 81

dvöl
223
Kínmisögiir
Gústaf konungur hafði svo miklar mæt-
ur á Bellmann fyrir gáfur hans og skáld-
skap, að hann lét hann jafnan vera við
hirð sína og gat varla af honum séð.
En eitt sinn bar þó svo við, að kon-
ungi mislíkaði stórlega við Bellmann, rak
hann frá hirðinni og bannaði honum að
koma í slotið oftar. Það, sem Bellmann
átti að skrifa eða gera fyrir konung, varð
hann því að gera heima hjá sér.
Nokkru síðar frétti Bellmann, að kon-
ungur ætlaði á vissum klukkuslætti að
fara í vagni sínum fram hjá bústað hans.
Lætur þá Bellmann taka stiga og reisa
UPP við hús sitt utanvert og rakara sinn
standa í stiganum við gluggann, en sjálf-
Ur var hann i stofu sinni og rak höfuðið
ut um gluggann.
Þegar konungur ekur fram hjá, var
rakarinn í óða önn að raka skegg Bell-
fnanns. Konungi þótti þetta kynlegar að-
farir og kallaði til Bellmanns, hvað þetta
^ffi ao þýða.
>.Minn herra," svaraði Bellmann, „rak-
arinn minn er kominn í ónáð hjá mér,
hann má ekki stíga fæti sinum inn fyrir
hyr á húsi mínu, en þó get ég ekki án
hsns verið.“
Konungur brosti og skyldi hvert stefnt
var. Þegar hann kom heim, sendi hann
eftir Bellmann og tók hann aftur til
^irðar sinnar og í fullkomna vináttu.
*
Eitt sinn var vinnumaður á bæ og var
húsmóðir hans nokkuð aðsjál í matgjöf-
urn. Langaði vinnumanninn til að rétta
hfut sinn í því efni, en vildi þó ekki
ganga lengra en góðu hófi gegndi í að-
hnnslum sínum.
Einn morgun, er hann snæddi árbít
tók hann til máls: „Ekkert veit ég, hvernig
Pessu víkur við, ég er víst farinn að tapa
sjón, ég get varla grillt smjörið ofan á
brauðinu."
Húsfreyja anzaði engu og liðu svo nokkr-
ir dagar, og tók vinnumaður eftir því,
að betur var brauðið smurt en áður.
Dag einn segir húsfreyja: „Jæja, er
ekki sjónin að lagast aftm-?“
„Jú, svo er nú guði fyrir að þakka,"
svaraði vinnumaður. „Ég er farinn að
sjá til botns í kaffibollanum mínum."
*
Háskólakennari nokkur í heimspekideild
hafði þann fasta og óhagganlega sið að
fella ætíð einn stúdent við heimspeki-
próf á hverju vori. Stúdentarnir tóku
því upp það ráð að taka alltaf með sér
einn ólærðan almúgamann — kolamok-
ara eða fjósakarl — til prófsins. Stóð
hann sig ætíð hraklega sem vonlegt var
og varð því fyrir valinu hjá prófessornum
og féll.
En eitt vor bar svo við, að prófdag
bar upp á afmælisdag prófessorsins og
lá óvenjulega vel á honum. í gleði sinni
brá hann venjunni og hleypti öllum upp
— og fjósamanni einnig.
*
Biblíu-Björn var maður biblíufastur og
kryddaði einatt mál sitt með tilvitnunum
úr Biblíunni, en ekki var laust við að
honum færist það stundum heldur klaufa-
lega.
Eitt sinn kom Björn votur og hrakinn
úr póstferð til amtmannsins. Sagði hann
þá við Björn, að honum mundi ekki veita
af að fara til kvenfólksins og láta það
velgja sér. Biblíu-Björn svaraði því bros-
andi: „Skrifað stendur: Þú skalt ekki
freista Drottins Guðs þíns.“
*
Björn í Lundi, sem kunnur var á Norð-
urlandi fyrir hnyttinyrði sín og kveðlinga,