Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 45

dvöl
187
„Af hverju?“ sagöi læknirinn.
„Þér eruð fantur Hermundur.“
„Og þér eruð afglapi,“ sagði
Hermundur Jónatansson og þessi
litlu, óþægilegu augu stóðu eins og
nálaroddar inn í augu læknisins.
„Það hefur verið skipt um miða
á glösunum,“ sagði læknirinn. —
Hann gat ekki staðið kyrr, hann
tvísté á gólfinu og höfuðið riðaði
til á honum. Hann var fölur í
framan af geðshræringu.
Hermundur hló, heldur ljótum,
köldum hlátri. — Hann var alveg
rólegur.
„Var það svo karlinn," sagði
hann. „Hvernig getur maður bú-
izt við því, að blindfullur maður,
veikur og ælandi, geti gert nokk-
uð rétt? Það var víst guðs mildi að
gamli maðurinn þurfti ekki að
taka þessi meðul. Ætli það væri
ekki rétt að láta háyfirvöldin
uthuga þetta mál? Skipt um miða,
segiö þér. Hver ætti svo sem að
hafa skipt um miða, nema ég?
Viljið þér drótta því að mér? Ég
er reiðubúinn að láta málið ganga
áfram.“
„Nei, nei,“ sagði læknirinn, lágt
°g settist niöur á stól. „Slíkt hef-
ur mér aldrei til hugar komið. En
hlessaður Hermundur minn. látið
þér mig fá glösin. Þér sjáið sjálf-
ur---------.“
„Já, ég sé sjálfur,“ sagði Her-
mundur dræmt, „ég sé, ég sé. —
En ég læt ekki drótta að mér
sama sem mannsmorði án þess að
einhverjar bætur komi fyrir.-----
Jæja, af því að mér er meinlaust
til yðar, borgið þér mér hundrað
krónur fyrir glösin og málið fellur
niður. Við brjótum glösin Og mál-
ið fellur niður.“ — — —
Litlu síðar reið læknirinn úr
hlaöinu. Hermundur gekk suður
hlíð til að vitja sauða tengdaföð-
ur síns. — „Jæja,“ tautaði hann
við sjálfan sig, ,,ég held að það
hafi þó farið svo, að málið hafi
orðið mér heldur til sóma. eftir
allt saman.“---------
Unga fólk! Þessi saga gerðist á
þeim góðu gömlu tímum, — fyrir
heimsstyrjöldina, fyrir flóttann úr
sveitunum, glundroðann og upp-
lausnina, hernám og „ástand“. —
Það voru rólegir, blessaöir tímar,
segja þeir, sem nú eru að eldast.
Og þegar þið eruð sjálf farin að
eldast, þá hugsið þið með trega
og söknuði til þeirra blessuðu tíma,
sem við nú lifum á.