Dvöl - 01.09.1944, Blaðsíða 42

184
DVÖL
var nú karlinn dauður, — en það
var nú samt svona, að um morg-
uninn áður en hann fór af stað,
þegajr 'hann leit inn til gámla
mannsins, þá sýndist honum sá
aldraði furðu hress. Hann var alls
ekki öruggur nema veikin væri
snúin við í honum, þetta var nú
auðsjáanlega lungnabólga, og bati
getur oft komið á ólíklegasta tíma
í þeii’ri veiki.
Það hittist svo á, þegar hann
kom til læknisins, að læknir var
ekki farin að sofa. Hann hafði set-
ið afmælisveizlu alla nóttina og
var hvergi nærri ódrukkinn. Þetta
var ungur maður, fremur lítil-
mannlegur í sjón, en vel látinn
maður og góðmenni. Þennan morg-
un var honum orðið óglatt, hann
var fölur og reikaði í spori. Hann
tók Hermundi ljúfmannlega, hlust-
aði á sjúkdómslýsinguna, bauð vín,
en þegar Hermundur þáði það ekki
gaf hann honum mat og kaffi. —
Að því búnu afhenti hann meðul-
in, tvö glös, í öðru var inntaka, í
hinu, sem var stærra, áburður. —
„Ég vona að karlinum batni,“
sagði læknirinn „hann er ódrep-
andi, sá gamli, og þetta eru alveg
afbragðs meðul, góöi minn. Þetta
er flensa, góði minn, flensuskratti,
sem gengur, væg, — kannske snert-
ur af lungnabólgu, sem getur stein-
drepið svona gamlan mann, góði
minn. Steindrepið hann, ef hann
er ekki alveg ódrepandi. En hann
er alveg ódrepandi, góði minn.“ —
Þaö var heldur dapurt yfir Her-
mundi, þegar hann, litlu fyrir há-
degi, rölti hægt upp brekkurnar
fyrir ofan kauptúnið, áleiðis heim.
Hinir glæsilegu vökudraumar næt-
Úrinnar höfðu fölnað allmjög í
ljósi dagsins, og hann taldi nú
víst, að ennþá yrði hann að bíða,
bíða, óratíma, eftir hinni þráðu
stund. Bara flensa; — sá aldni gat
orðið hundrað ára — og mundi
verða það og halda járngreipum
utan um maurana, láta hann
þræla, og stríða, hreyta í hann
illyrðum og ónotum, drekka brenni-
vín, — meinhollt helvíti, — og taka
í nefið. — Jarðirnar, kúgildin,
peningarnir, inneignirnar hjá ýms-
um og ýmsum, allt þetta, sem hann
hafði sama sem haft milli hand-
anna um nóttina, allt var það nú
aö rjúka norður og suður frá hon-
um aftur, fannst honum. Og svo
meðulin; sjálfsagt einhver afbragðs
meðul, sem hann — hann sjálfur,
var að leggja á sig að sækja þriggja
tíma gang yfir fjallveg, ósofinn og
þreyttur um hávetur, þegar allra
veðra var von. Að vísu gat nú
veðurútlitið ekki verið betra en það
var, en hvað um það. — Fari það
og veri, aldrei skyldi karlfjandinn
fá þessi meðul. Hann gat dottið
á þau og brotið glösin, rétt þegar
hann var að komast heim. Það
mundi þó alltaf kosta 7—8 tíma
að senda Munda eftir nýjum glös-
J