Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 70

212
dvöl
þarna og hengum yfir ánni eíns
og við heyrðum ekki orð, en Guð
skal þó vita að við heyröum allt.
„Þú ert erkilygari.“
„Þú ert götuhóra og ekkert
betra.“
„Þú ert drullupylsa."
„Þú ert mella.“
Svona rak hvað annað. Sjómað-
ur hefði ekki átt meiri orðaforða
eða kveðið fastar að.
Allt í einu óx háreystin bak við
mig. Ég sneri mér við. Það var hún,
sú feita, sem ráðizt hafði á konuna
mína með sólhlífina sína að vopni.
Smellur. Mélie fékk tvö högg. En
hún var líka orðin hvínandi vond,
og þá er hún ekkert mjúkhent.
Hún náði í hárið á þeirri feitu og
höggin dundu. Löðrungunum
rigndi í andlit þeirrar feitu eins og
fullþroskuðum plómum í grasið.
Ég hefði átt að leyfa þeim að halda
áfram. Konur móti konum, karl-
menn móti karlmönnum, hvorugt
skyldi blanda sér í annars stríð.
En litli maðurinn í léreftsfötun-
um þaut upp eins og fjandinn
sjálfur og ætlaði að rjúka í kon-
una mína. Ú-hú, nei, nei, ekki
þetta vinur sæll. Og ég hitti herr-
ann með hnefunum, öðrum á nefið
en hinum í kviðinn. Hann baðaði
út höndunum og fæturnir vissu
upp í loftið um leið og hann
steyptist aftur á bak ofan í hyl-
inn.
Ég mundi sannarlega hafa fisk-
að hann upp úr, herra forseti, ef
ég hefði haft tíma til. En til allrar
óhamingju veitti nú þeirri feitu
betur og hún lúbarði Mélie alveg
miskunnarlaust. Ég veit það, að ég
hefði ekki átt að koma henni til
hjálpar á meðan maðurinn var að
drekka fylli sína, og meira en það,
í hylnum. En mér datt bara alls
ekki í hug að hann mundi drukkna.
Þetta kælir hann bara, sagði ég
við sjálfan mig.
Þess vegna hljóp ég til frúnna,
til að skilja þær, en upp úr því
hafði ég ekkert annað en bit og
klór. Guð minn góður. Þvílíkar
skepnur. Það tók mig fimm til tíu
mínútur að skilja þessa kvenskör-
unga. Þá sneri ég mér að ánni, þar
var ekkert að sjá. Vatnið í hyln-
um var slétt eins og spegill. Þeir á
bakkanum fyrir handan hrópuðu í
sífellu: „Dragðu hann upp úr,
dragðu hann upp úr.“ Það var allt
í stakasta lagi og ofur auðvelt að
segja svo, en ég kann ekki að
synda og því síður að kafa.
Að lokum komu þarna tveir
menn með krókstjaka, en þá var
liðinn meira en stundarfjórðung-
ur. Hann fannst í botninum á hyln-
um, átta feta djúpu vatni, eins
og ég hef sagt, en hann var dauð-
ur, vesalings litli maðurinn í lér-
eftsfötunum. Þetta er sannleikan-
um samkvæmt í öllum atriðum.
það get ég svarið. Og að viðlögðum