Dvöl - 01.07.1945, Side 102

244
DVÖL
„Ég held, að hún sé alveg lömuð. Hún grét ekki. En hún titrar eins
og strá í vindi.“
„Ætli við förum ekki að halda af stað.“
Frú Davidson kom út, þegar þau börðu að dyrum hjá henni. Hún var
náföl, en þurreyg. Lækninum sýndist hún undarlega stillt. Enginn mælti
orð, og þau lögðu steinþegjandi af stað niður götuna. Þegar þau komu
til líkhússins, hóf frú Davidson máls.
Þau dokuðu við. Innfæddur maður opnaði hurðina fyrir hana og lokaði
á eftir henni. Hjónin settust og biðu. Einn eða tvo hvita menn bar að,
og skiptust þeir á orðum við þau í hálfum hljóðum. Læknirinn sagði
þeim það, sem hann vissi, um hin hörmulegu tiðindi. Loks opnaðist
hurðin hljóðlega, og frú Davidson kom út. Allt datt í dúnalogn.
„Nú er mér ekkert að vanbúnaði," mælti hún.
Rödd hennar var styrk og hörð. Lækninum var ekki ljóst, hvað fólst
í blikinu í augum hennar. Fölt andlitið var hörkulegt. Þau gengu hægt
heim á leið og mæltu ekki orð frá vörum. Þegar þau komu á hornið,
sem dvalarstaður þeirra stóð skammt frá, tók frú Davidson andköf,
og þau námu staðar um stund. í eyrum þeirra kvað allt í einu við
hið furðulegasta hljóð. Grammófónninn, sem svo lengi hafði staðið
ónotaður, var nú kominn til sögunnar á nýjan leik, og á hann voru
spiluð hávær, glymjandi danslög.
„Hvað er þetta?“ hrópaði frú Macphail upp yfir sig í hryllingi.
„Við skulum halda áfram,“ mælti frú Davidson.
Þau gengu upp tröppurnar og inn i anddyrið. Ungfrú Thompson stóð
í herbergisdyrum sínum og spjallaði við sjómann. Á henni hafði orðið
snögg breyting. Hún var ekki sami volaði vesalingurinn og undanfarna
daga. Nú var hún komin í allan skrúðann, í hvíta kjólinn og háu gljá-
stigvélin, sem skárust inn í gilda fótleggi, klædda bómullarsokkum;
hárið var vandlega greitt og á höfðinu hafði hún blómskreytta hatt-
flykkið. Andlit hennar var málað, augnabrúnirnar glannalega svert-
ar og varirnar skarlatsrauðar. Hún var hnakkakert og bein í baki. Hér
var komin gleðidrósin fasmikla, sem þau þekktu svo vel frá fyrri tíð.
Þegar þau komu inn, rak hún upp hvellan hæðnishlátur, og svo, þegar
frú Davidson nam ósjálfrátt staðar, safnaði hún munnvatninu uppi í
sér og spýtti. Frú Davidson hörfaði aftur á bak, og tveir roðablettir
komu í ljós í vöngum hennar. Svo greip hún báðum höndum fyrir and-
litið og tók á rás upp stigann. Macphail lækni var nóg boðið. Hann
ruddist framhjá kvenmanninum og inn í herbergið.