Dvöl - 01.01.1946, Síða 16

14
dv6l
barn og meinleysingi? — Þá mundu
henni nægja augun. — Oh, ég get
alveg séð hana fyrir mér, þegar
hún kemur út úr jarðholunni sinni
í myrkrinu, — hvernig hún nemur
staðar fyrir utan holumunnann og
spennir upp fálmarana, — tifar
þeim út í loftið hlustandi og
spennt, og eftir nokkur augnablik
veit hún allt upp á hár: Hún er
búin að skynja hvert einasta kvikt
kvikindi á tíu til tuttugu ferkíló-
metra svæði umhverfis sig, veit
hvað þau eru að gera og hvernig
bezt verður að þeim komizt, og
hvernig ráða skuli niðurlögum
þeirra. — Það er þess háttar padda,
sem þú hefur fundið. — Hvað ætl-
arðu að gera við hana?“
„Gefa þér hana,“ svaraði hann.
,,Ef þú vilt, máttu eiga hana, eða
láta hana á safn. Ég hef ekkert við
hana að gera, hún bara eyðileggst.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði ég. „Ég
ætia að láta hana í betri eldspýtna-
stokk, og á morgun hef ég hana
með mér til Reykjavíkur og fæ
hann Geir Gígju til þess að segja
mér hvað hún heitir.“
Ég hafði enn ekki séð á henni
kviðinn, en þegar ég var að koma
henni fyrir í nýju skúffunni, sá ég
hann. Hún hafði andstyggilegan,
bleikrauðan kvið með hárum og fá-
einum dökkum rákum yfir þvert.
— Svo fór ég með hana inn í
vinnusalinn, þar sem stúlkurnar
voru að flaka. Þær hryllti við henni
og gægðust eins varlega og þær
gátu ofan í skúffuna og þorðu ekki
að koma mjög nálægt. Allar sögðu:
„Þetta er ljótasta padda, sem ég
hef séð. Guð, hvað hún er and-
styggileg!“ — þangað til ég lokaði
stokknum, þá fóru þær aftur að
vinna, og ég sagði þeim, að á morg-
un ætlaði ég til Reykjavíkur til
þess að fá að vita, hvað paddan
héti.
„Komdu aftur, þegar þú ert bú-
inn, og segðu okkur það,“ sögðu
þær hlæjandi, og ég lofaði því. —
Þegar ég kom heim, ýtti ég skúff-
unni út úr eldspýtnastokknum og
lét hana standa opna í gluggakist-
unni hjá mér, svo ég gæti litið á
pödduna við og við. Ég þurfti ekki
að rísa á fætur til þess, því að skrif-
borðið mitt stóð þannig, ég þurfti
ekki annað en halla mér til hægri í
stólnum, og þá sá ég hana. Það var
sólskin þennan dag, og hlýtt af
sólu í gluggakistunni, og í sólskin-
inu fannst mér paddan enn ægi-
legri en í forsælunni, þar sem ég
sá hana fyrst. Það var eins og hún
hefði þanizt út, og fálmararnir
voru stífir og fjaðurmagnaðir og
risu í stórum bogum hátt upp úr
skúffunni. Allt í einu sá ég fætur
hennar hreyfast lítið eitt. Það var
ekki um að villast, hún var hálf-
staðin á fætur og leitaði nú eftir
öruggari klófestu til þess að geta
rifið sig upp úr skúffunni og byrj-
að sitt djöfullega líferni á ný. —
Eða voru þetta aðeins dauðateygj-
ur hennar — Já, líklega voru þetta