Dvöl - 01.01.1946, Blaðsíða 60

58
DVÖL
En hana langaði til að giftast. Hún
nálgaðist nú þrítugsaldurinn og var far-
in að eldast í útliti. Hún varð holdugri
og stirðlegri, og þegar hár hennar tók
að dökkna, gerði hún klaufalegar til-
raunir til þess að lýsa það með súrefn-
isupplausn. Stundum kom það fyrir, að
hún fékk dálítil óttaköst varðandi starf
sitt. Hún hafði þegar lifað nokkur þús-
und kvöld þar sem hún hafði verið
„góður félagi“ karlmannanna. Smátt og
smátt hafði þetta orðið fremur kvöð
skyldunnar en skemmtun.
Herbie hafði töluverðar tekjur og þau
leigðu sér dálitla íbúð í einni útborg-
inni. Þar var borðstofa með einföldum
húsgögnum og marglitri ljóskúpu í
miðju lofti. í dagstofunni voru bólstruð
húsgögn í Boston-stíl og Magdalenulík-
neski með rauðu hári og í bláum klæð-
um. Svefnherbergið var grásteint með gamaldags rósaflúri, og á bún-
ingsborði Hazel var mynd af Herbie og á skrifborði Herbies var mynd
af Hazel.
Hún matreiddi og var góð matselja, gekk í búðir, talaði við sendi-
sveinana og þvottakerlingarnar. Hún elskaði íbúðina, hún elskaði lífið,
hún elskaði Herbie. Á fyrstu mánuðum hjónabandsins gaf hún honum
alla þá ást, sem hún átti til og mundi nokkru sinni þekkja.
Henni hafði ekki verið ljóst, hve þreytt hún hafði verið orðin. Þetta
var hreinasta unun, nýr leikur, orlof, að hætta að vera „hinn góði
félagi.“ Ef henni varð illt í höfðinu, kveinkaði hún sér eins og lítið
barn. Ef ólund var í henni, sagði hún ekki orð. Ef tárin komu fram í
augun, lofaði hún þeim að renna.
Fyrsta árið í hjónabandinu varð henni það að vana að gráta mikið.
Jafnvel á glöðustu dögum ævinnar hafði það verið á orði haft, hvað
hún ætti létt með að tárast. Framkoma hennar í leikhúsinu var marg-
sögð saga. Hún gat grátið yfir öllu, sjónleik, barnafötum, ást — bæði
vonlausri og gagnkvæmri — táli heimsins, sakleysi, trúrri þjónustu,
hjónabandi og vanköntum lífsins.
„Nú er það gamla sagan með Hazel,“ sögðu vinkonur hennar og horfðu